#262 De gele auto

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Hendrik en hij speelden als peuter allerlei rollenspelen. Voor Hendrik was ‘begrafenisje’ altijd favoriet geweest. Voor Kaïn niet, hij speelde liever in het bos, in bomen klimmen en zo. Kaïn lag die dag dus met tegenzin in de te kleine doos die als kist moest dienen. Hendrik nam zijn tijd om alle knuffels – dat waren er een hoop – te rangschikken in een cirkel om hem heen. Kaïn tekende uit verveling op de binnenkant van de doos met de zes kleurpotloden die hij vond op de bodem. Na zeker een half uur vond hun moeder het wel welletjes, en werd het tweetal naar buiten gestuurd voor wat frisse buitenlucht. Op het woonerf in de doodlopende straat van hun huis mochten ze alleen spelen. Op de stoep bij de voordeur ontstond de zoveelste ruzie. Hendrik wilde hinkelen, Kaïn voetballen. De reclamefolderbezorger kwam aanrijden in zijn gele auto. Zweetdruppeltjes op het voorhoofd, de beste man had het altijd warm. Hun vader noemde hem soms ‘otter’. Hij liet de auto staan met draaiende motor, begroette de jongens en liep via het zijstraatje bij de buurvrouw naar het huis van de familie Drasten op nummer 3. Kaïn pakte Hendrik bij zijn arm. ‘Kom!’ Ze renden naar de auto en voor Hendrik doorhad wat er gebeurde zat Kaïn al achter het stuur. Met grote ogen keek Hendrik toe hoe zijn broer tegen de versnellingspook duwde, zoals hij zijn moeder zo vaak had zien doen. De auto kwam langzaam in beweging, maar slechts enkele seconden later kwamen ze met een klap tot stilstand tegen de lantaarnpaal op de hoek. De otter was geschrokken, hun moeder boos. Hendrik huilde. Ze werden naar hun kamer gestuurd, waar de dag eindigde met wederom een begrafenis. Die van een gele auto.