#262- Twee peuters en een otter- De heks Honora

Voor de tweede keer dat jaar was hij aanwezig op zijn eigen begrafenis. Papa had hem begraven en wat lieve woordjes gezegd; mama had gehuild. Papa is boer en mama bakt brood, dus zij konden hem niet maken. Daarom ligt hij nu in een heel klein gaatje in de grond. Na de begrafenis gaan ze weer aan het werk, maar Pieter en Neeltje sluipen zachtjes naar de tuin. Ze graven Otto op en lopen met hem naar het hutje aan de rand van het bos. “Omaatje Honora,” roepen de twee kinderen uit. “Wie roept daar? Zijn dat mijn twee favoriete peutertjes uit het dorp?” “Ons knuffeltje is weer kapot… Kunt u ons helpen?” “Ach kindertjes, hebben jullie er weer om gevochten?” Ze zet alvast een grote ketel klaar en pakt het lijfje aan van Pieter, en het hoofdje van Neeltje. Oma Honora pakt wat potjes en bakjes van een plank. Ze legt het lijfje en het hoofdje op de bodem van de ketel en strooit er wat confetti van reclamefolders overheen. Oeps, nou schudt ze pardoes ook de reclamefolderbezorger uit het potje! “Geen zorgen, zo wordt de spreuk alleen maar sterker.” Ze schudt ook nog een gele auto uit een potje en gooit er zes kleurpotloden bij. Ze tikt een houten lepel en haar toverstokje ritmisch tegen elkaar. Dan roert ze, en zegt de spreuk: I-ko, I-ko, un-day Jock-a-mo fee-no ai na-né jock-a-mo fee na-né “Kom Otto morgen maar ophalen, kindertjes. Dan mag hij vannacht bij mij logeren.” Pieter en Neeltje bedanken haar en gaan blij naar huis. “Wat een malle kindertjes,” glimlacht Honora, “dat ze denken dat die spreuk helpt.” Ze pakt het knuffeltje uit de ketel en naait hem aan elkaar. “Dank u wel dat u me weer gemaakt heeft, heksje Honora.” “Graag gedaan, lief ottertje.”