‘Best lekker die jasmijnthee.’ Ik kijk uit over wat we in onze studententijd het ‘watertje’ noemden. Een viermans vrouwencombinatie laat net de roeiboot te water. In gedachten zie ik Anne-Fleur weer zitten aan de kop van de boot, om als stuurvrouw ons iets te hard toe te schreeuwen. Ik kan me niet herinneren er ooit harder van te hebben geroeid. ‘Die latte macchiato is ook wel in orde, heb het erger meegemaakt,' mompelt de voormalige stuurvrouw. Wanneer ze me aanstaart vallen de wallen onder haar ogen op. Haar atletische lichaam heeft ze deels nog steeds, maar is inmiddels wel iets meer uitgezakt. ‘Hoe is het met Jasper?’ ‘Moniek, please. Hoe lang hebben we elkaar nou niet gezien?’ De viermans combinatie is inmiddels al halverwege de Bosbaan, toegeschreeuwd door een coach die wel wat trekken heeft van Anne-Fleur's echtgenoot in jongere jaren. ‘Het is over?’ ‘Twaalf jaar, het was een toptijd.’ Ergens toch wel sneu; ze hing destijds wekenlang rond bij de bestuurstafel, voordat hij haar ook maar in het oog kreeg. De tongzoen die volgde was volgens de penningmeester de langste in de geschiedenis van de club. ‘Ben je nog steeds secretaresse?’ ‘Dat was in mijn vorige leven,’ zeg ik terwijl ik vluchtig een hap van mijn tosti kaas-tomaat neem. Om de aandacht af te leiden had ze me net verteld dat ze echtscheidingsadvocate is geworden, wat ik als een wonder beschouw gezien haar destijds slechte studieresultaten. Haar cliëntéle bestaat uit welvarende koppels die om elkaars BMW’s, Gucci-horloges en aandelen in de Shell vechten. ‘Je doet zeker iets maatschappelijks, typisch iets voor jou...’ ‘Laten we zeggen dat ik opkom voor de rechten van de minderbedeelden.’ Anne-Fleur glimlacht, en ik vraag me af of haar door cosmetische ingrepen strakgetrokken mond uit elkaar scheurt wanneer ze dit te breed doet. ‘Precies dus wat ik als advocaat doe.’ Terwijl de viermans combi inmiddels weer aanmeert en uitgebreid met de tijd wordt gecomplimenteerd door de Jasper look-a-like, hoor ik mijn vriendin uit mijn vorige leven er bijna achteraan denken ‘maar wel tegen een iets beter salaris’. Ik vraag de rekening, en vermoed dat mevrouw de advocate het niet gaat accepteren als ik aanbied te splitten. Inderdaad, ‘kan wel op de rekening van de firma’. Een overdreven fooi, gezien de trage bediening, volgt. Afscheid nemen met drie theatrale luchtkussen. Het is nu wel zeker; Jasper heeft twaalf jaar van zijn leven weggegooid.