Opdracht #260 – Spiegel “Soms vraag ik me af wat een spiegel allemaal ziet en te vertellen heeft.” Deze opgave is wel heel bijzonder. Inge fronst haar wenkbrauwen; kijken wat daar van te maken valt. Dan schrijft ze, met haar blocnote op schoot: Ziezo Spiegel, hier zit ik dan; brandt maar los. Je zegt natuurlijk niks, al wat jij zegt geef je direct door, zodat dat ik mijn eigen gezicht zie; maar dan is rechts links en links rechts. Nog niet zo lang geleden las ik: “Je omgeving is de spiegel van jezelf.” Daarover straks, nu eerst over jou. Wie ben jij, waar kom je vandaan? Ja, dan gaan we heel lang terug. Zo lang, dat dat niet in jaartallen is uit te drukken. -.-.-.-.-.-.- Allereerst was je een waterplas. Luister maar: er liep eens een teleurgestelde knappe knul vol zelfmedelijden in het bos. Geen enkele jongen of meisje wilde met hem omgaan. Verongelijkt keek hij in een plas water en wat zag hij daarin weerspiegelen? Een leuk joch, waar hij meteen verliefd op werd. Vanaf dat moment ging hij, Narcissus, alleen met zichzelf door het leven; er was niemand zo belangrijk als deze IK. Je allereerste echte soortgenoot met handvat, dateert uit de oudheid. Een glasachtige vulkaansteen, obsidiaan, werd gepolijst en aan de wand bevestigd: et voilà, daar hing je te glimmen. Je kreeg een handvat zo rond 3000 voor Christus, daar hadden de Egyptenaren voor gezorgd. In de Griekse Oudheid werd deze techniek overgenomen en kreeg je een handvat van hout, been of ivoor. -.-.-.-.-. Tegenwoordig kennen sommige fietsen een achteruitkijk spiegel. Wel handig, maar kijk je dan wel voldoende vooruit! Pak ik nu mijn handspiegel en houd hem een beetje naar links … ; wat zie je dan en hoe lang blijf je kijken? Vergeet niet weer vooruit te kijken, want dan verliest het zijn nut. Probeer het maar eens. Nu even terug naar dat citaat: “Je omgeving is de spiegel van jezelf.” Oei, dacht ik en probeerde eens met de ogen van een ander te kijken. Ik zie wel eens werkkamers op foto’s die zo steriel zijn; alles past bij elkaar, alles ligt precies op de juiste plaats: tja, zo is alles wel heel snel terug te vinden. Saai, hoor! Op mijn bureau staan simpele ladenkastjes van plastic, stelt niks voor, maar het ruimt wel lekker op. Helaas … snel iets terugvinden is er niet bij; dat gaat van klapper- de - klapper de klap; laatje open en laatje dicht. Dat kost tijd. Aan de wand hangen versiersels die me lief zijn, van vroeger tot nu toe, zoals tekeningen, schilderijen en ansichtkaarten. Een paar weken terug heeft mijn dochter geprobeerd me te helpen met het opruimen van mijn kamer. Haha, je schrikt dan wel; ja echt, lachen en schrikken kunnen samengaan. Nu is het alweer zoals het was: boeken in- en op de boekenkast, die elk hun verhaal nog hebben of al verteld hebben. Ze staan schots en scheef door elkaar. Poppetjes, prulletjes, alles kent zijn geschiedenis het is mij allemaal zo vertrouwd. Na al dat schrijven gaat ze even verzitten. Drinkt een glas water met ijsklontjes uit de kan die zij al meegenomen had vanuit de keuken. Hè, lekker is dat; het is buiten wel weer erg warm. Daarna tuurt ze weer in de spiegel, let nu duidelijk op haar gezicht. Lachrimpeltjes in groten getale, klein pukkeltje hier, maar die kin, als die nou eens … Ze trekt hem wat omhoog en dan wat naar achteren … Klop klop, klinkt het op de deur. Inge schrikt, ze had niemand naar boven horen komen. Ziet dan haar dochter en kleindochter binnen komen. ‘Hey zit je hier mam, we dachten ook al, het is zo stil beneden zonder radio. Wat ben je aan het doen? Weer met je hobby bezig: Hoe krijg ik een jonger gezicht?’’ ‘Nou kijk, als ik nu dit zo en dan, op deze manier: kijk! Dat staat dan toch veel beter!’ Dan loopt haar kleindochter angstig naar haar toe: ‘Neej oma, nie opeje-jen, dan ben je een fjeemde meffjouw en be- je oma nie meer! Wie kan daar nou tegen op! Inge neemt haar kleindochter op schoot, kijkt lachend in de spiegel en zegt: ‘De opdracht is klaar en die hebben we samen gemaakt, Spiegel. Dankjewel!