#260 Inperfectie in wording

Haar vette, warm aanvoelende vingertoppen raken mijn rechter onderhoek. Ze vormen kleine smetjes op mijn verder stralende oppervlakte. Gisteren had ze me uitgebreid gewassen met allesreiniger, die haar moeder gebruikt voor de plaveizen tegeltjes die onder me liggen. De vorige keer dat Monette dat deed was ongeveer een maand geleden. Het is haar manier om me te vertellen dat ze het waardeert dat ze twee keer per dag in mij haar spiegelbeeld mag zien. Ze waardeert mij misschien wel, maar lijkt meer moeite te hebben met haar eigen spiegelbeeld. Vanochtend keek ze met scheve ogen naar de haarlok die futloos in haar rechteroog prikte. Ik zou het de galantie van de nonchalance noemen, maar zij dacht daar kennelijk anders over. Ze pakte de krultang en begon als een kapper met een dwangstoornis de haarlok naar achteren te duwen. De haarlok luisterde niet en met kracht gooide ze haar krultang op de grond. Monette, hoewel ik het nooit gevraagd heb mag ik haar vast wel ‘Moon’ noemen, is in Wonderwoman veranderd als ze haar ongenoegen toont. Haar speciale superpower was ze vorig jaar kwijt, toen ze dagelijks met haar steeds smaller wordende hoofd voor me verscheen. Haar ogen verdoofd alsof ze zware antidepressiva slikte, en om haar mond een gespannen grimas. Soms was haar mascara uitgelopen, waaruit ik mocht afleiden dat ze gehuild had. Nooit toonde ze mij haar tranen, alsof ze voor mij in haar rol moest blijven. Vanuit de naastgelegen keuken ving ik soms gesprekken op over eten. Haar moeder, met haar kenmerkend lage stem zei dat Moon nu echt een toetje erbij moest nemen. Niet lang hierna kwam Moon naar mij toe en bekeek me, alsof ik een orakel was die alle antwoorden zou hebben. Ze vloekte en even dacht ik dat ze me op zou pakken en me in honderden stukken zou gooien, de mythe dat dit haar zeven jaar ongeluk zou brengen negerend. Deze avond staan haar ogen wat glazig, maar haar kritische blik als ze haar spiegelbeeld ontwaart lijkt er niet minder om. Vanuit de woonkamer hoorde ik meerdere jongensstemmen en jaren 80 muziek afgewisseld met hedendaagse Nederhop. Soms hoorde ik Moon, maar niet vaak, want haar zachte stem komt nergens bovenuit. Ik stelde me een typische tienerdisco voor, hoewel het ook heel goed kan dat ze wat aan het gamen waren en er maar wat platen van de ouders bij hebben opgezet. Soms kan ik jaloers zijn op mijn collega in de woonkamer, die zit veel meer op de plek waar het allemaal gebeurd en vangt alle ins en outs van het meisje en haar ouders op. Ik moet het doen met wazige speculaties met wat zich nou werkelijk in haar leven afspeelt. Plots verschijnt er achter haar een grote jongen met kort stekeltjeshaar en een baardje van enkele dagen. Misschien zijn het mijn bore-out achtige verschijnselen die me doen fantaseren dat ze zich zonder een woord beiden uitkleden en van alles uitproberen op de arme wasbak onder me. ‘Mona, dat spul werkt niet. Kom even checken dan.’ Als Monette zich naar de jongen toedraait vallen me de zweetplekken op haar rug op. Dit is iets wat ik alleen veel gezien heb in haar magere periode. ‘Formatteer die shit dan effe. Is dat zo moeilijk?’ ‘Denk je dat we stom zijn? Al lang gedaan en meerdere antiviruschecks. Mike is al naar huis vanwege deze bullshit.’ Moon of Mona draait zich weer naar mij toe, en het kenmerkende vuur is weer in haar ogen te zien. Ze zal nu ongetwijfeld iets verstandigs gaan zeggen of doen, ik voel het. ‘Wat een moron is het ook. Die nodigen we de volgende keer niet meer uit hoor.’ Wanneer de jongen (misschien is ‘jochie’ een beter woord) het strijdtoneel weer heeft verlaten toont Monette nog een vurige blik die nu in mijn richting lijkt te zijn. ‘Jij vindt dit ook niet normaal toch?’ Voor het eerst sinds ik zo’n tien jaar geleden in dit huis werd opgehangen wens ik dat een stem heb en als een volleerd medium het nog lang niet volwassen meisje van een moeder- of vaderlijk advies kan voorzien. Of misschien even kort kan mededelen dat ik het jammer vind dat de verwachte verstandige opmerking uitgebleven is, ik had beter van haar verwacht. Maar dit gereedschap heb ik niet, dus doe ik wat ik altijd doe; het in onzekerheid opgroeiend meisje een spiegel voorhouden.