Zeven jaar heeft een mens nodig om zichzelf te vernieuwen. Zeven jaar voordat iedere cel in het lichaam is vervangen. Deze transformatie gaat in fases, niet zo duidelijk afgebakend als het rups-cocon-vlinder wonder, maar zeker zo ingrijpend. En net zo onontkoombaar. Is het misschien daarom dat ze beweren dat een gebroken spiegel precies zeven jaar lang ongeluk brengt? 'Zeven jaar ongeluk? Gelul' schreewt Alex waarna hij met gebalde vuisten de kamer uitstampt. Maar Tara twijfelt. Ze zit op de grond, naast dat wat er van me over is. Wezenloos kijkt ze om zich heen, op zoek naar houvast, maar mijn scherven bieden alleen maar scherpe randen. En zachtheid is juist wat ze nu nodig heeft. Even schrikt ze op als de voordeur met een knal dichtslaat, maar dan zakt ze nog verder naar de grond. Ik ben blij dat ik in diggelen aan haar voeten lig. Dat ik slechts splinters kan laten zien van dat wat overduidelijk is; de kneuzingen op haar bovenarm, de rode striem die haar rechterwang in tweeën deelt. Plots heft Tara zich op en begint mijn stukken bij elkaar te vegen. Met trillende vingers schuift ze de scherven als puzzelstukjes heen en weer en probeert ze mijn oude vorm terug te vinden. Ik wil haar tegenhouden, maar als spiegel - zeker als je aan diggelen ligt - heb je beperkte middelen. Toch moet ik het haar duidelijk maken. Duidelijk maken dat, wanneer iets breekt, er ruimte ontstaat. Midden in mijn chaos, vindt ze een gaaf stukje, net iets kleiner dan haar hand. Tara raapt het op, aarzelt even en houdt het dan ter hoogte van haar gezicht. Ze sluit haar ogen en brengt het nog iets dichterbij. De striem zweeft door mijn beeld; als ik zie dat Tara's ogen nog steeds gesloten zijn, haal ik opgelucht adem. Ik heb er zo'n genoeg van om dat wat verloren is, te spiegelen. Dan opent ze haar ogen. Ze ziet geen blauwe plekken, geen striemen. Alleen haar linkeroog is zichtbaar. Zo helder mogelijk probeer ik weer te geven wat ik zie. Tara kijkt, knippert en kijkt dan dieper.  Geduldig open ik me en geef haar de ruimte om te vinden wat er al die tijd al was. En dan gebeurt het. Het is slechts een glimp, maar het is genoeg. Tranen wellen op in haar ogen. Niet langer bitter, maar fris als smeltwater dat rivieren vult met de belofte van het voorjaar. Tara huilt en huilt en blijft kijken. Mijn scherf stevig in haar hand. Ze huilt totdat alle dofheid is verdwenen. Dan staat ze op, zoekt zich een weg tussen mijn chaos door, richting de deur. Haar rug is recht, haar beslissing genomen en ik weet dat ik haar niet meer terug zal zien. Voordat ze voorgoed verdwijnt gooit ze het stukje van me dat ze nog in haar hand houdt, terug de kamer in. Afscheid nemen doet pijn, maar ik gun haar het allerbeste. Ze is 42 en het is tijd dat ze begint met leven. Scherven brengen geluk, zeggen ze. Ik kan je vertellen dat het waar is. Oh, en die zeven jaar ongeluk? Ook dat is geen leugen. De komende jaren zal Alex er een harde dobber aan hebben.