#259- Psychologische verandering- Ons heiligdom

Zelf was ik al een geruime tijd haar kamer niet meer in geweest. Leonore wel. Zij bezoekt deze kamer dagelijks. Het is een verzwegen traditie geworden. Ze heeft hier in het begin ook menig nacht doorgebracht. Ze sliep dan tussen de zachte knuffels, het nachtlampje aan. Ze had naast mij moeten liggen. Ik had haar kunnen troosten. En zij had mij moeten troosten. Waarom had ze niet genoeg aan mijn warmte? Was ik niet zacht genoeg? Ik heb alles goed gedaan. Ik heb Leonore de tijd gegund het te verwerken. Maar ze had zo veel tijd nodig, zoveel meer tijd dan ik haar kon geven. Het was een prima ruimte voor een studeerkamer, of een hobbykamer. Een strijkkamer misschien. Was ik te snel toen ik al het roze en lila eruit wilde slopen en de knuffels weg wilde geven? Zij vond van wel… Ik vond dat zij te veel tijd nodig had. De slaapkamerdeur stond weer eens op een kier, ik wist wat dat betekende. Ze wilde niet gestoord worden, wilde alleen zijn met haar prinsesje. Ze heeft nooit begrepen dat ik daar ook niet bij wil zijn. Had ik meer toenadering moeten zoeken? Achteraf gezien vind ik van wel. Het is nog niet te laat, toch? Ik klop plichtsgetrouw op de deur, ik wil haar niet besluipen. Wil niet inbreken in haar fantasiewereld van roze wolken, eenhoorns, prinsessen en knuffeldiertjes. Ik loop langzaam op haar af, ze zit op het bedje. Het hekwerk naar beneden geklapt, te midden van al die knuffels. De knuffel op haar schoot was haar favoriet geweest. Een giraffe die Sam heet, het staat op zijn voetje. Er is niets veranderd. De luier-emmer die door een ziekenbroeder omver was gegooid in de haast, was weer op zijn plek gezet; het rompertje dat openknipt was, lag weer netjes opgevouwen in de kast. Het leek alsof er niets gebeurd was. Ik weet wel beter… Maar weet zij het ook? Het ruikt muf- even vraag ik me af of de emmer überhaupt wel geleegd is- en er ligt een dikke laag stof op het meubilair. Op de commode… ik trek mijn blik ervan los. De zon heeft alles verbleekt, het roze en het lila vervaagd. Ik ga op mijn hurken schuin tegenover Leonore zitten. Omdat het bedje ons beiden niet zou houden; omdat ik niet in wil breken in haar fantasiewereld. Een wereld die nog altijd geregeerd wordt door haar prinsesje en die zij tot het einde van haar dagen zou beschermen. Dit duurt nu al te lang. Ze heeft professionele hulp nodig, maar ik durf niets af te dwingen. Ik ben bang dat ze me dan verlaat. Dat ze onze dochter met zich meeneemt… “Heey Noortje…” Ze reageert niet. Ik leg mijn hand op haar hand. Samen houden we Sam vast. Zo goed hebben we sinds lange tijd niet meer gecommuniceerd. “Ik denk dat we iets anders met deze kamer moeten,” fluister je ineens. “Ik leef al te lang in een droom. In een fantasie, ik leef een leven dat niet heeft mogen zijn.” Ik streel haar hand. “Dan kun je hier een hobbykamer van maken. Precies wat je vanaf het begin al wilde.” Ik pak haar beide schouders beet. Ik schud haar hard heen en weer… Het is alweer een tijd geleden dat ik dat voor het laatst deed. Ook in deze kamer… “We laten alles precies zoals het is! Begrijp je me,” roep ik uit. Ik schrik er zelf van. Zachtjes begin je te huilen terwijl ik opsta. Ik voel een handje in mijn knieholte. Zij grijpt mijn broekspijp en trekt zich aan me omhoog…