Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

opdracht #259 - dak van de wereld

16 augustus 2019 - 14:28
Wanneer ik uit de gondel stap die ons naar 'een dak van de wereld' heeft gebracht kan ik een kreet van bewondering niet onderdrukken. Ik heb nooit geweten dat het blauw van de hemel zo blauw kon zijn en het wit van de sneeuw zo wit. Zover mijn ogen kunnen reiken zie ik besneeuwde bergtoppen. Een eindeloos zich uistrekkend berglandschap omringt ons. De zon tovert alle kleuren van de regenboog op de flanken zodat ze op enorme diamanten lijken. Het uitzicht is adembenemend mooi. De combinatie van het helblauw met het sneeuwwit is oogverblindend. En die stilte. En die rust. Die oneindigheid. Ik voel me klein tegenover zoveel grootsheid. Ik sta hier met de man van mijn leven. We zijn allebei niet meer zo jong. In zijn leven en in mijn leven zijn er al vele aardverschuivingen geweest in ons psychologisch zijn. Het grillige lot heeft ons op rijpere leeftijd samen gebracht. Daar zijn we heel dankbaar voor. De vreugde van het leven, de schoonheid van het bestaan en de grote teleurstellingen en verdrietigheden die bij het beleven van het leven behoren kennen wij beiden maar al te goed. Sneeuwvlokken vleien zicht zacht op mijn gezicht. Ze smelten en vermengen zich met een ander vocht dat wanneer ik mijn lippen aflik, naar zout smaakt. Ik kijk in zijn ogen. Zag ik ooit in mijn leven zo'n stralende ogen? Eenmaal weer beneden lopen we zwijgend naar het hotel. De weg daar naar toe is me bekend, de wereld is me bekend, mijn eigen kleine wereld. Alles is anders nu.

Lid sinds

8 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
16 augustus 2019 - 19:59
Marijcke wat een heerlijke ommekeer in een leven, dat je toch nog op latere leeftijd dat zo intens mag ervaren. Een groot goed, dat je alweer zo zacht neerzet. Een dingetje: Het uitzicht is adembenemend mooi Deze zin kan naar mijn gevoel weg, je beschrijft het al zo adembenemend. Maar ja, je weet, ik ben zeker niet volleerd :o Fijn weekend en heel graag je weer gelezen te hebben :thumbsup:

Lid sinds

7 jaar

Rol

  • Gewone gebruiker
16 augustus 2019 - 22:46
Dat andere vocht: noem het maar gewoon tranen. Dit is wat te gezocht dunkt me. Wel gaaf dat je voor de verandering dan maar een imposant stukje wereld gebruikt. Als de mens bekrompen en psycholiserend dreigt te worden sla er dan maar een bergketen tegenop. En terecht.

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 augustus 2019 - 13:10
Dag Fief, Dank je wel voor je lieve reactie. Laten we hopen dat iedere persoon momenten krijgt van intens gelukkig zijn. Bij mij gaf het zien en het mogen staan tussen :o de grootsheid van de Alpen een duw aan mijn bewustzijn hoe klein en nietig we eigenlijk zijn. Het doet het eigenwijze ego krimpen. Nederigheid zette de eerste stapjes in mijn gemoed.

Lid sinds

16 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
17 augustus 2019 - 13:16
Dag mw.Marie, Fijn je onder mijn lezers te mogen tellen. Ik ben zo blij dat ik op bescheiden wijze hier nog aan mee kan doen. Schrijven maakt me blij. Je hebt de bedoeling van mijn inzending heel goed begrepen. Fijn. Dan heb ik het toch goed overgebracht. Nog een fijne zondag. En tot schrijfs. ;) PS; die bewuste zin heb ik naderhand toegevoegd. Je hebt gelijk. Die kwam niet recht uit het hart. Dat heb je goed aangevoeld. Ik laat ze toch maar staan. Ten gunste voor het leerproces in schrijven.:)

Lid sinds

7 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
19 augustus 2019 - 20:31
Hoi Marijcke, Mooi geschreven, ik moest even aan IJsland denken. Maar dat komt waarschijnlijk omdat we het in het vooruitzicht hebben ;) 'Sneeuwvlokken vleien zich zacht op mijn gezicht.' Een prachtige zin, eenvoudig maar pakkend. Het klinkt misschien wat vreemd, maar het einde lees ik als twee zielen die versmelten tot één. Ik heb erg genoten van je verhaal.

Lid sinds

11 jaar 7 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
20 augustus 2019 - 10:48
Hallo Marijcke, … wat een troostend en moedgevend stukje. Zo recht uit het hart geschreven. Goed gedaan. Dankjewel.