#259 Let's rock!

Ze kijkt in de spiegel van haar kleedkamer. Haar ogen zijn zwart omlijnd, haar lippen fel rood. Haar haren zijn wild opgestoken. Ze herkent zichzelf bijna niet. Waar is die schuchtere vrouw gebleven die ze in het dagelijks leven is? “Vijf minuten voor aanvang,” klinkt het door de intercom. Zenuwachtig ijsbeert ze door de kleine ruimte. Ze krijgt het steeds warmer en de ruimte benauwt haar. Oh mijn God, als ik maar niet af ga. Wat als ze gaan fluiten en joelen? Oh nee, wat als ik mijn stem kwijt ben als ik ga zingen? Had ik misschien toch die andere broek aan moeten doen? Ze probeert zichzelf streng toe te spreken: Je kunt het, je ziet er goed uit en je bent een kei. Je laatste album verkoopt als een sneltrein. Je bent zelfs genomineerd voor een Grammy. Dit is waar je het allemaal voor gedaan hebt. Ze bekijkt zichzelf nog eens in de spiegel. Ze ziet een doorgewinterde rockster, maar ze voelt zich de debutante van een paar jaar geleden. Haar manager komt binnenlopen. Hij kijkt haar indringend aan. Hij kent haar ambivalente gevoelens. “Ben je er klaar voor?” “Jazeker. Ik ga die zaal helemaal plat spelen,” zegt ze met een zelfverzekerdheid die ze niet voelt. Haar hart klopt in haar keel. Voor een laatste keer bekijkt ze zich in de spiegel. Je kunt het! De manager houdt de deur voor haar open en ze loopt de gang in naar het podium. De bandleden staan al op haar te wachten. Ze zien er geweldig uit. Haar stoere mannen. “Group hug,” roept Gary de drummer. Ze vormen een kring en ze spreekt haar mannen toe. “Okay guys, dit is onze avond. We gaan de zaal de avond van hun leven geven. We gaan spelen zoals we nog nooit hebben gespeeld. Ik hou van jullie. Let’s go!” En met een gezamelijke “a-maaaaaaa-zing!” betreden ze het podium. Het publiek begint uitzinnig te joelen en te klappen. Vincent slaat de eerste akkoorden aan op zijn gitaar en er wordt door de menigte massaal ingezet op het eerste nummer. Levensgroot verschijnt ze op het scherm, maar ze kijkt niet om. Ze pakt de microfoon en zet het openingsnummer in. De zoetgevooisde ballad wordt door de menigte kleur bijgezet door duizenden lichtjes en ze waant zich in de hemel. Dit is waar ze het voor doet. Dit is waar ze gelukkig van wordt en vergeten is de onzekerheid. Dan schakelt ze over op het stevigere werk. Het publiek deint massaal met haar mee en op dit moment kan ze zich niets mooiers voorstellen. Samen met haar mannen bouwt ze een feestje op het podium en het publiek feest mee. Achttien hits en drie toegiften later verlaten ze moe maar voldaan het podium. De bandleden zijn nog helemaal hyper. Wat ging het goed. Zag je die eerste rij? En wat reageerden ze goed op die nieuwe song. Ze verdwijnen in hun kleedkamer. Ze sluit de deur van haar kleedkamer en bekijkt zichzelf in de spiegel. Ze ziet er verhit en bezweet uit. Wat ging het lekker en wat heeft ze genoten! Ze gaat voor de spiegel zitten en bewondert de diva die ze in haar reflectie ziet. Ze wil dit moment nog even vasthouden voor ze zichzelf terugtransformeert in de schuchtere vrouw die ze tussen haar optredens is.