Brodie treft haar op de bank naast de brievenbus met Walter* op haar schoot. ‘Hoi, hoe gaan de studies?’ Ze heft haar hoofd op en hij kijkt in de droevigste ogen die hij ooit zag. ‘Eerlijk?’ Hij durft niets te zeggen, knikt alleen maar. Liefdesverdriet, hij weet wat het is. ‘Het kan stukken beter,’ zegt ze zacht. ‘Ga je vanavond met me mee naar Batches? Er komt een Europese band. Het zal je goeddoen.’ # Ze glimlacht. En hij is blij met haar gezelschap. Die gasten zijn goed. Maar ze zijn nog beter als ze beginnen coveren. Pixies. Daar gaan we nog van horen. ‘Knappe jongen, die zanger,’ zegt Beadle tegen Brodie. ‘Jammer dat hij alleen maar naar jou kijkt,’ zegt hij. ‘O! Brodie!’ Beadle kijkt hem geschrokken, dan ondeugend aan. ‘Ben je dan?’ ‘Alsjeblieft, vertel het niet verder,’ fluistert hij. ‘Jij ook niet van mij,’ zegt ze. Op die avond sluiten ze een stilzwijgend pact. En de muziek die ze gehoord hebben, heeft iets in hen gewekt. Brodie stemt zijn gitaar, de volgende dag, als hij weer alleen is. En als Beadle haar reistas opneemt om weer naar Halifax te trekken, dan valt haar blik op de viool, die ze al jaren niet meer aangeraakt heeft. Ze aarzelt even, bijt op haar lip, streelt over het hout, en blaast dan boos het stof eraf. (*Walter is een eekhoorn.)