#259 Rimpelloos

Rimpelloos 'Hallo. Ik schiet meteen even de wc in. Ik kan het niet meer ophouden. Sorry.' De man in het zwarte T-shirt stapt gehaast naar binnen en loopt meteen door naar de badkamer. Hij doet haar denken aan Jan. Ze vindt het wel fijn hier, alles heeft ze bij de hand. Een bed, een tafel met vier stoelen, een televisie waarop ze ook radio kan luisteren en een luie stoel dicht bij het raam. Op de gang komt ze niet meer. Ze hoort de stemmen en het gelach, het geratel van karretjes, maar het voelt niet vertrouwd. Vanuit het raam ziet ze over de boomtoppen heen de toren. Daarachter ligt het park. 'Zal ik het kleed hier neerleggen?' 'Ja,' zei ze bijna geluidloos, maar haar knik bracht de boodschap al duidelijk over. 'Ik heb het brood al gesneden. Er is genoeg beleg. Kijk: verse aardbeien, een stuk jong belegen kaas, chocoladehageltjes en kaantjes van mijn moeder. Verder heb ik een worstje en nog wat andere kaasjes meegenomen. En wijn natuurlijk.' 'Dat lijkt me meer dan genoeg!' Ze voelde dat ze bloosde. 'Het is nog best warm, hè?,' zei ze. 'Dat zal het nog wel even blijven. Zal ik vast een broodje voor je maken?' 'Ja, graag. Niet te veel hoor, ik heb niet zo'n honger.' Vandaag zou het gebeuren. Ze had zich erop gekleed. Emma had haar verteld dat het heerlijk was en dat het daarna alleen nog maar lekkerder zou worden. Ze had ook wat tips gekregen, die ervoor zouden zorgen dat het voor hen allebei lekker zou voelen, zonder dat het gevolgen zou hebben. 'Lang genoeg erin, maar op tijd eruit. Je hoort het aan zijn adem.' Ze boog diep voorover, om het broodje aan te pakken. Hij probeerde zijn blik van haar blouse weg te houden. Emma had gelijk. Mannen kunnen dat niet. Al snel zaten ze aan de wijn. 'Zal ik nog wat bijschenken?' 'Ja graag. Of wacht, jij doet al zoveel. Ik schenk wel in. Houd je glas maar bij.' 'Pas op. Voorzichtig.' Een golf wijn spoelde over zijn hand. 'Wacht maar.' Langzaam kroop ze naar hem toe. Nam zijn glas over, pakte zijn hand en bracht deze naar haar mond. Zachtjes likte ze over de bovenkant, daarna langs de binnenkant en tot slot nam ze vanaf de duim elke vinger afzonderlijk tussen haar lippen. De zon had het einde van de dag al ingezet. 'Je moet het heft in eigen hand nemen,' had Emma haar verteld. Ze hadden gelachen om dat heft in eigen hand. 'Mannen doen altijd zo stoer en hun broek staat bij een glimlach al bol, maar de actie moet van jou komen.' Ze had gelijk. Jan liet het lijdzaam over zich heenkomen. Toch had hij deze plek zelf uitgekozen. Hier zouden ze niet betrapt worden. 'Ik hou van je,' fluisterde hij. Ze bevrijdde zijn pink uit haar mond en leidde zijn vingers naar haar borst. Daarna greep ze naar beneden. Het ging snel. Achteraf te snel. 'Het wordt heus beter,' zou Emma later nog een keer zeggen. Daarin had ze gelijk. Ze moesten trouwen, maar voor haar gevoel was er geen verschil tussen de verplichting en de keuze. Toen ze man en vrouw waren, konden ze meer tijd voor elkaar nemen en dat kwam hun liefdesleven zeker ten goede. Jan is dood. Al een poosje. In de kamer klinkt gestommel. De badkamerdeur gaat open. Een man in een zwart T-shirt komt naar buiten. Ze vraagt zich af hoe hij binnengekomen is. Hij lijkt op Jan. 'Sorry moeder, het moest echt even.' De man heeft een vriendelijke stem. Hij zal vast een kopje thee lusten. Ze reikt naar de theepot. 'Beter een vriendelijke vreemdeling dan een boze buur,' was een van Jans zelfverzonnen wijsheden. Vandaag zal ze ernaar leven. Ze ziet wat haar handen moeten zijn. Haar trouwring herkent ze. Een vlinder fladdert in een korte vlucht door haar buik. 'Hallo Jan,' zegt ze.