‘Je hebt aanleg Mark,’ zegt Carl opeens. Mark denkt direct dat het komt doordat dit al zijn vierde Budweiser is, sinds ze een uur geleden het café binnensjokten. Zijn ogen lijken echter helder te staan en zijn stem klinkt niet vertraagd. ‘Het zal wel Carl. Aan aanleg heb je niks in deze wereld.’ Carl leunt wat verder naar voren. ‘Mark, een jongen als ik zal zijn leven lang als bouwvakker werken. Niet altijd even makkelijk, en misschien zou ik het wel anders willen, maar ik heb er vrede mee. Maar bij jou ligt dit anders. Je staat op een winnend loterijticket.’ Mark wil het weglachen, maar beseft dan dat er geen spoor van ironie klonk in de woorden van zijn vriend. ‘Wie zegt dat ik het anders zou willen? Ik vind het wel prima om schoolborden af te vegen ongehinderd door het denigrerende gegiechel van die omhooggevallen studenten om me heen. En dan ‘s avonds hier een biertje te pakken of neer te ploffen op de bank bij een wedstrijd van de Red Sox.’ Carl schudt het hoofd. Er komt een meisje binnengelopen met lang krullend bruin haar en eindeloze benen, alleszins niet onaantrekkelijk. Hij besteedt er welgeteld twee seconden aan. ‘Mark, ik zeg dit niet graag, maar je bent niet goed bij je hoofd. De NSA, FBI, Microsoft, allemaal zitten ze te springen om je. Wil je echt de rest van je leven in deze achterbuurt blijven?’ De beauty is inmiddels aan de bar gaan zitten. Ze lijkt een slobberwijn te hebben besteld. Mark glimlacht naar haar, maar zijn hoofd is bij de vervallen arbeiderswoning waar hij is opgegroeid. Hij realiseert zich nu ook dat dit meisje geen vreemde is, vorige week nog besloot ze niet op zijn avances in te gaan. Ze zat vast niet op een conciërge te wachten. De barman kent hij al sinds zijn jeugd, en ook alle andere gasten zijn hem bekend. ‘Zie je me al zitten tussen die in apenpakken geklede narcisten? Die zonder enige schaamte mensen afluisteren, om dan vervolgens vol trots tegen de directie te spuwen dat ze nu zulke geniale analyses hebben verricht? Die ‘s avonds geen tijd hebben voor de benodigde ontspanning omdat ‘dat rapport nog klaar moest’?’ Carl staat op van de barkruk en loopt demonstratief naar de deur. ‘Je snapt er echt geen fuck van he Mark? Bel me maar als je weer normaal kan doen.’ Mark ziet vanuit het raam hoe zijn vriend zijn hoofd schuin houdt om de Bostonse stortregen niet te veel in het gezicht te krijgen. Misschien is hij wel stom bezig, maar tenslotte heeft niemand hem ook verteld hoe goed bezig zijn eruit ziet.