schrijfopdracht # 257 - Fantasia

Hoe anders gaat het vandaag de dag. Wat jammer dat jouw het gevoel van "in de wolken zijn" min of meer ontnomen is. Misschien is het een schrale troost. Ik ken de film en ik vind hem prachtig. Met recht een klassieker.

Hoewel ik de meeste disneyfilms wel gezien heb, denk ik dat deze me is ontglipt. Wel mooi hoe je omschrijft wat de film voor inpact heeft gehad. Doet me denken aan toen ik klein was en onder de indruk was van films als Bambi en Sneeuwwitje (die toen overigens wel al een tijdje geleden uit waren gekomen, zou mooier zijn geweest om ze nog in de bios te hebben mogen zien:D).

Marijcke , ik kende deze film ook niet, maar YouTube helpt ons meestal, zo ook nu: https://www.youtube.com/watch?v=l_EDBM1tOEo Heerlijk wegdromen met deze film en laat nooit een mooi moment afpakken door die kritische allesbeterweters, die vergeten te genieten of vinden dat niet 'cool'. Dank je voor je schrijfsel, mooi dat je aangeeft in een andere wereld terecht te zijn gekomen na die akelige WO2. Fijne dag :thumbsup:

Ik ben eens in mijn DVD kast gedoken en ik heb er zowel de versie uit 1940 ("Fantasia") als de versie uit 1999 ("Fantasia 2000") in teruggevonden. Ik denk dat een gerestaureerde versie van "Fantasia" rond 2000 opnieuw in de zalen is gebracht. Ik denk dat ik die toen back-to-back gezien heb met de nieuwe versie (waarin de "tovenaarsleerling" hernomen wordt, maar ook nieuwe stukken voor gemaakt werden). Walt Disney had al heel hard moeten vechten om Snow White and the Seven Dwarfs (gestart in 1934; gereleased in 1937) te kunnen maken. Sneeuwwitje was de eerste animatiefilm met de lengte van een langspeelfilm. Heel weinig filmmakers geloofden dat het een succes zou worden, want animatiefilm was "iets voor kinderen", "iets wat maar een tiental minuten mocht duren", "iets waar geen geld mee te verdienen viel". Maar Walt Disney zette door. Sneeuwwitje werd een succes en dat leidde tot de volgende film: Pinocchio (1940). Fantasia was een "love project" van Walt Disney. Hij spaarde er moeite noch geld voor, maar de tweede wereldoorlog zorgde voor een financiële domper, want opeens was de helft van de markt afgesneden. De film werd echter meermaals opnieuw in de zalen gebracht en als je de inflatie in rekening brengt, dan staat Fantasia op plaats 23 van de meest opbrengende films aller tijden.

Hoi Marijcke, Wat sneu dat je uit je droom werd gehaald. Ik ken de film ook niet, maar hij lijkt mij wel heel bijzonder. Vandaag de dag is het inderdaad zo anders. Soms verlang ik wel terug naar die tijd dat de (Disney) films nog mooi en speciaal waren. Zou je er misschien alsnog een stukje over willen schrijven?

Dag Anke, Dank je wel voor je lieve reactie. Op die bewuste zondagnamiddag in Amsterdam was ik inderdaad verdrietig en vooral verbaasd over de reactie van mijn aanstaande familie. Ik werd zo ruw uit mijn droomwereld getrokken. Jaren later begon ik te beseffen dat er niets mis was met mij (ik dacht dat op dat moment), maar dat ik gewoon wat meer gevoel had voor de schoonheid van het leven, van de muziek en de kunst. Mensen worden nu eenmaal geboren met verschillende karakters en verschillende talenten. Het was een lange weg, ik heb tot mijn 52e jaar moeten wachten totdat ik een man ontmoette die mij volledig kon volgen en zelfs aansporen. Dat was een openbaring. Een sprookje. al mijn verwachtingen en dromen kwamen uit. Ik was niet gek of dom of lomp, ik was gewoon anders. Het is fijn dat je me vraagt of ik nog een stukje wil schrijven over toen. Dat is wel een heel moeilijke schrijfopdracht. Ik zal beginnen met te schrijven dat Walt Disney (en zijn medewerkers) in zijn tekenfilms ontroerende ogenblikken kon scheppen. Wij mensen zijn allemaal op zoek naar geluk, naar vrede en harmonie, een zeldzaam goed. Hoe ouder we worden des te groter wordt de hunkering. Ik denk dat dit het grote talent was van Walt Disney, dat hij je die ogenblikken kon bezorgen door middel van zijn films. Zoals hij de mensen en dieren kon laten kijken, een oogopslag, een emotionele beweging laten maken. Zo fijngevoelig. In Fantasia is er een scène waarin nijlpaarden dansen met een elegantie en een humor, niet te beschrijven. Nijlpaarden op balletschoentjes en met een tutu aan. In de film Bambi verliest het jonge hertje zijn moeder. Het verdriet, de angst en de eenzaamheid worden zo mooi vertolkt in de tekeningen van het achtergelaten jong. Zo ontroerend. Zo mooi van beeldvorming. Er zullen zeker ook nu mooie tekenfilms gemaakt worden, maar ik zie ze niet, ik vind ze niet. Niet met die gevoeligheid van de Walt Disney van vroeger. Jammer, maar heel onze wereld lijkt me harder geworden. Is dit stukje zo'n beetje wat je wilde lezen? Of heb je andere wensen? Laat maar weten. Ik doe dit graag. PS. In de films van Harry Potter is ook nog iets van die magie te vinden. Bij voorbeeld: wanneer de vuurvogel Fenix verbrandt en het kopje van het nieuwe jong tevoorschijn komt...

Er zullen zeker ook nu mooie tekenfilms gemaakt worden, maar ik zie ze niet, ik vind ze niet. Niet met die gevoeligheid van de Walt Disney van vroeger. Jammer, maar heel onze wereld lijkt me harder geworden.

Hallo Marijcke, als je de ontroering van Disney wil herbeleven in een recente film (een documentaire, geen pure animatiefilm), dan beveel ik deze aan: https://www.imdb.com/title/tt3917210/ Ik zag "Life, Animated" op het vliegtuig en ik kreeg er tranen van in de ogen. Toen de film opnieuw in de bioskoop werd vertoond ten voordele van Tanderuis (een thuisbegeleidingsdienst voor ouders met autistische kinderen), ben ik hem opnieuw gaan zien. Google op de titel en lees de beschrijvingen. De documentaire is echt de moeite waard. P.S.: in België te vinden op Netflix

Hallo Marijcke, … wat heb je weer fijn geschreven. Ik leefde echt met je mee en schoot toen in de lach bij: Wat een dreun! Ik kan me dat zo goed voorstellen. Ik ken dat gevoel. Mijn halfzusje was 15 jaar ouder dan ik. Wilde ik iets geweldigs vertellen over wat ik meegemaakt had, dan volgde er negen van de tien keer een domper. Mijn eerste film was "een cowboy film" eens per jaar gingen we naar familie en daar namen mijn neef en nichtje me altijd mee naar de bioscoop; dat was zo iets buitensporig geweldigs voor me. Ik snapte het verhaal niet, maar die muziek en die vriendelijke mensen - haha dat zal wel het liefdespaar geweest zijn! Hij zong zo lief en zij keek zo vriendelijk ... Sorry, ik ga aan de klets. Bedankt voor je fijne stukje en ook voor die geweldige reacties die dat opriepen.

Dag Anke, Dank je wel voor je lieve reactie. Op die bewuste zondagnamiddag in Amsterdam was ik inderdaad verdrietig en vooral verbaasd over de reactie van mijn aanstaande familie. Ik werd zo ruw uit mijn droomwereld getrokken. Jaren later begon ik te beseffen dat er niets mis was met mij (ik dacht dat op dat moment), maar dat ik gewoon wat meer gevoel had voor de schoonheid van het leven, van de muziek en de kunst. Mensen worden nu eenmaal geboren met verschillende karakters en verschillende talenten. Het was een lange weg, ik heb tot mijn 52e jaar moeten wachten totdat ik een man ontmoette die mij volledig kon volgen en zelfs aansporen. Dat was een openbaring. Een sprookje. al mijn verwachtingen en dromen kwamen uit. Ik was niet gek of dom of lomp, ik was gewoon anders. Het is fijn dat je me vraagt of ik nog een stukje wil schrijven over toen. Dat is wel een heel moeilijke schrijfopdracht. Ik zal beginnen met te schrijven dat Walt Disney (en zijn medewerkers) in zijn tekenfilms ontroerende ogenblikken kon scheppen. Wij mensen zijn allemaal op zoek naar geluk, naar vrede en harmonie, een zeldzaam goed. Hoe ouder we worden des te groter wordt de hunkering. Ik denk dat dit het grote talent was van Walt Disney, dat hij je die ogenblikken kon bezorgen door middel van zijn films. Zoals hij de mensen en dieren kon laten kijken, een oogopslag, een emotionele beweging laten maken. Zo fijngevoelig. In Fantasia is er een scène waarin nijlpaarden dansen met een elegantie en een humor, niet te beschrijven. Nijlpaarden op balletschoentjes en met een tutu aan. In de film Bambi verliest het jonge hertje zijn moeder. Het verdriet, de angst en de eenzaamheid worden zo mooi vertolkt in de tekeningen van het achtergelaten jong. Zo ontroerend. Zo mooi van beeldvorming. Er zullen zeker ook nu mooie tekenfilms gemaakt worden, maar ik zie ze niet, ik vind ze niet. Niet met die gevoeligheid van de Walt Disney van vroeger. Jammer, maar heel onze wereld lijkt me harder geworden. Is dit stukje zo'n beetje wat je wilde lezen? Of heb je andere wensen? Laat maar weten. Ik doe dit graag. PS. In de films van Harry Potter is ook nog iets van die magie te vinden. Bij voorbeeld: wanneer de vuurvogel Fenix verbrandt en het kopje van het nieuwe jong tevoorschijn komt...

Hoi Marijcke, Je hebt het prachtig beschreven! Je hebt een mooi beeld geschetst van de film. De waarden, normen en de hunkering naar een betere wereld van toen werden erin verwerkt. Helaas is Walt Disney met de tijd meegegaan. Misschien vindt er binnenkort wel een verschuiving plaats, met de nieuwe film die Bruno aangeeft. (Dank je voor de tip). De films van Harry Potter zijn erg mooi, daar vind je inderdaad die magie in terug. Het verhaal van de schrijfster vind ik ook erg bijzonder. Voor mij klinkt 52 jaar niet oud, ik denk dat je dan in de kracht van je leven staat. Al lijkt het voor je gevoel erg laat. Misschien was de tijd er toen rijp voor, en wie weet wat voor bijzondere momenten er nog op je pad komen ;) Dankjewel voor het delen van je prachtige verhaal!

Hoi Marijcke, ik vind dat je een mooi persoonlijk verhaal hebt gebracht. :thumbsup: :) Ik herken mij er ook wel een beetje in. Soms kan ik ook teleurgesteld zijn dat een ander niet dezelfde waarde geeft aan wat ik zelf erg mooi vind. Die oude tekenfilms van Walt Disney waren zo afgewerkt met oog voor zo veel detail dat hedendaagse tekenfilms er erg vlak bij afsteken. Soms moet je meerdere keren kijken om ze allemaal te kunnen zien. In het filmpje van de drie biggetjes speelt het bakstenen varkentje op de piano. Naar het schijnt tokkelt hij precies op de juiste toetsen van het deuntje dat speelt. Althans, zo heeft mijn pianoleraar mij wijsgemaakt. Naast de drie biggetjes van Walt Disney heb ik zeer mooie herinneringen aan Junglebook, en The Aristocats. De nieuwe versie van Junglebook, dat gemaakt werd met filmmateriaal in plaats van met de tekeningen heb ik bewust vermeden om te gaan zien. Ik weet niet of ik Fantasia heb gezien. Vast niet. Want het roept geen herinneringen bij me op.