#257 A tale as old as time - Beauty and the beast

Vervloekt heb ik het. Dit lichaam, deze klauwen, dit monster waarin ik gevangen zit. Ik heb geschreeuwd, gedreigd en gevochten om eruit te komen. Ik kolkte, maar vond geen uitgang. Ik verdronk in mijn eigen wrok terwijl ik de woorden spuwde: 'Kijk wat dit monster van mij gemaakt heeft!' Maar in werkelijkheid was ik het die het monster creëerde. Niemand duldde ik in mijn nabijheid, want hun ogen spiegelden slechts de weerzinwekkende waarheid. Totdat zij kwam. Onverschrokken, nog voor geen honderd monsters bang. Ze kroop naar het binnenste van het beest, vond mijn hart, hoorde het tieren, huilen als een wolf, maar nog steeds keerde ze zich niet van me af. Ze bleef en blies de wolken uit de hemel. En voor het eerst sinds jaren zag ik mezelf in een ander licht. Kan het zijn? Kan het zijn dat zij de man ziet die ik wil zijn als ik bij haar ben? Kan het zijn; een meisje zoals zij, met een beest zoals ik? Ze glimlacht en de wereld is het paradijs op aarde. Ze praat en ik word dronken van haar woorden en het monster valt uiteen in duizend stukken. Nooit meer wil ik mezelf anders zien dan door haar ogen. Nog even en het orkest zal spelen en ik zal haar in mijn armen nemen. We zullen de enige mensen op aarde zijn en haar ogen de maan en de sterren. En de melodie, ook al heb ik hem al ontelbare keren gehoord, zal mij dit keer tot tranen roeren. Want ik zal de hoop erin horen, dezelfde hoop die in mijn borstkas echoot iedere keer als zij mijn naam roept. De hoop dat er ook voor een beest als ik een plek is in het oudste verhaal sinds mensenheugenis. Een plek in het sprookje dat liefde heet.