Met een zucht laat ik me zakken op de bril. De details zal ik je besparen, zo’n verhaal is dit niet. Ik heb aan tafel iets teveel gedronken, maar niet zoveel dat ik er hier een troep van maak. Ik kan me nog netjes gedragen. Gelukkig, want we zijn bij vrienden. Nou ja, kennissen. Ik wacht op verlichting - was die kaas bij de lunch nog wel goed? - en kijk om me heen. Een toiletrolhouder met bijpassende standaard in, wat is het, lichtpaars of donker roze, deze mensen houden van deze kleur, het komt overal terug. Magenta? Bij elkaar heb ik vier rollen bedrukt met roze (hier wel) bloemen tot mijn beschikking. Dat moet genoeg zijn. Een fonteintje met een zeepje in bijpassende kleur. Moderne kraan. Handdoekje ook weer in die kleur. Aan de andere kant een toiletborstel met houder die ik niet nodig hoop te hebben.
Net als ik denk uitgekeken te zijn, zie ik beneden, vlak voor de broek op mijn enkels en de punten van mijn schoenen, onontdekte werelden in de patronen van de namaakmarmeren tegeltjes. Twee hokjes voorbij de punt van mijn linkervoet, meen ik het geschrokken gezicht van een klein jongetje te zien, maar als ik erop focus is het weg en zie ik een lege schommel, met een vervallen huis op de achtergrond. Een hokje naar rechts alleen maar wolken, maar dan waan ik me bespied door een monster, een paardensprong verwijderd. Hij lijkt nog het meest op Kronos in het schilderij van Goya, maar in plaats van een kind heeft ie bijna een vlieg te pakken die daar niets vermoedend rondloopt. Ik beweeg mijn voet en redt het insect dat een fractie van een seconde later landt op de afvoerpijp van het fonteintje, zo’n vijf centimeter boven waar het in de vloer verdwijnt, buiten bereik van de valse Griekse titaan. Dan is er de verlichting gevolgd door een opspattende plons. Er is gelukkig genoeg bloemetjespapier.