#255 - Seoul bij nacht

Het begint te duisteren in Seoul. Morgen is het maandag en hebben we een belangrijke vergadering in Gangnam. Om zeker op tijd te zijn, zijn we een dag vroeger naar Zuid-Korea afgereisd. Om de tijd te doden, wandelen we langs de oever van de Han-rivier. Het is eind januari, maar door al de lichtjes lijkt het wel alsof het nog Kerstmis is. Plots spreekt een man mijn vrouw aan: ‘You blonde, where you from?’ ‘We’re from Belgium,’ antwoordt mijn vrouw. Toen we in het hotel aankwamen, was er in de lift ook al een man die haar haar aanraakte. De enige andere blonde mensen die we vandaag in de stad tegenkwamen, waren hippe jongens die perfect naar de nieuwste Koreaanse mode gekleurd en gemodelleerd waren. Een natuurlijk blonde vrouw is hier een zeldzaamheid. ‘You want to take cruise on River Han?’ vraagt de man. Mijn vrouw en ik kijken elkaar aan. Waarom ook niet? We hebben de hele avond vrij; zoveel kans om toerist te zijn op onze vele reizen hebben we niet. We laten ons verleiden en kopen een ticketje voor twee. ‘You lucky!’ zegt de man, ‘Tonight special night! Music cruise tonight!’ We zijn de enige Westerlingen die inschepen. Aan boord wordt van alles omgeroepen waar we niets van begrijpen. Pas na intensief luisteren, merken we dat er naast Koreaans ook Engels gesproken wordt, maar we slagen er niet in alle Engelse woorden te ontcijferen. ‘Cum Koreano Koreanus eris,’ zeg ik in potjeslatijn. We volgen onze Koreaanse medepassagiers die zich na een voor ons onverstaanbaar bericht op de intercom in groep naar het dek begeven. Daar overvalt ons het zicht op de skyline van Seoul bij nacht. De weerkaatsing van de vele lichtjes maakt van de rivier een abstract kunstwerk waar we onze ogen niet kunnen van af houden. We worden er stil van. Na een half uur weerklinken er nieuwe mededelingen door de luidsprekers. De boot maakt rechtsomkeert en iedereen gaat benedendeks. In een zaaltje dat wat oubollig aandoet, heeft er zich vooraan een orkestje opgesteld. Een man met een gitaar doet wat aan stand-up comedy. De hele zaal lacht met zijn grappen. Wij lachen mee ondanks het feit dat we geen iota begrijpen van wat hij zegt. Gelukkig is de taal van de muziek universeel. Na een optreden van een twintigtal minuten, is er weer interactie met het publiek. Wanneer de saxofonist een persoonlijke versie van ‘Happy Birthday’ speelt voor een vrouw een paar rijen voor ons, snappen we wat er gevraagd werd. De volgende dag vragen onze Zuid-Koreaanse zakenpartners tijdens de vergadering of we een fijn weekend hebben gehad. We vertellen over onze ervaring onder Koreanen. ‘Wat gek,’ zeggen onze gesprekspartners, ‘Wij wonen al ons hele leven in Seoul en we hebben zelf nog nooit zo’n cruise op de Han-rivier gedaan.’