# 254 Verrassingsreis ( aangepast)

‘Goedemorgen’, roep ik uiterst vrolijk aan de balie van Verrassingsreizen.com. ‘Waar gaat mijn reis naartoe? Vol enthousiasme gooi ik mijn rugzak op de balie. De baliemedewerker, gekleed in een pantalon met wit overhemd met opgestikt bedrijfslogo op het borstzakje begroet mij. ‘Goedemorgen, u heeft er zit in. Mag ik vragen naar uw naam?’ ‘Tessel van Struttel, meneer’. ‘Hier zijn uw reisbescheiden mevrouw Struttel. Uw medereiziger wacht hiervoor al op u op het bankje. Het is de meneer met het grijze vest. Mogen wij van verrassingsreizen.com u een fijne vakantie toewensen? ’ Ik kijk naar een onguur ogende man op het bankje. Een vest, grijs en vaal gewassen, bakkebaarden wild groeiend tot aan zijn kin met voor zich een versleten rugzak. Voeten in kousen omgeven door open sandalen. Ik voel hoe mijn enthousiasme wegebt. De fantasie waarmee ik mijn reis boekte blijkt een deceptie te zijn. “Goedemorgen, ik zou hier graag plaatsnemen” en ik kijk naar mijn gereserveerde vliegtuigstoel. De versleten rugzak houdt mijn plaatst bezet. De man haalt de rugzak weg en schuift hem onder zijn stoel. ‘Ik ben uw medereiziger op deze verrassingsreis, we gaan naar Valencia. Leuk hè?’ ‘Eindelijk eens met een echt lekker wijf op vakantie. Kom maar zitten hoor meissie!’ en hij slaat met zijn hand op de zitting. Een walm van onhoudbare lichaamsgeur dringt zich diep in mijn neus. Ik wring mij tussen de leuning en de stoel en ga zitten. Mijn tas hou ik als een schild op mijn schoot. Damn, denk ik in mezelf. ‘Kom meissie, niet zo defensief, ontspan’. De man slaat een arm om me heen en drukt mij stevig tegen zich aan. Met moeite probeer ik de stevige sigarettengeur te negeren. Met een ruk kom ik los uit zijn armen en draai mijn gezicht van hem weg. Ik buk voorover om mijn tas onder de vliegtuigstoel te duwen. Een hand wrijft ongevraagd over mijn rug. ‘Ik moet eerlijk bekennen dat ik al een tijdje geen seks meer heb gehad. Wat vind jij een lekker standje? Ik begrijp wel dat het eerst moet groeien tussen ons, dat we niet vanavond in Valencia gelijk al ehh… ’. Ik kijk met smekende blik naar de stewardess die net in het gangpad voorbijloopt. ‘Sorry, mag ik u iets vragen? Is er toevallig een andere stoel vrij in het vliegtuig?’ ‘Helaas mevrouw, het vliegtuig is helemaal volgeboekt,’ meldt de stewardess mij vriendelijk. Teleurgesteld mompel ik dat de mij toegewezen stoel prima is. ‘Ach meissie, ’t komt wel goed. De eerste keer op vakantie, dat is altijd moeilijk’, beweegt het vanonder een overhangende snor. Ik voel de druk in mijn ogen. Ik had zo’n andere verbeelding gemaakt van mijn vakantie. ‘Sorry, ik ben even naar het toilet’ en vlucht langs rijen passagiers waarna ik mijn opgekropte spanningen de vrije loop laat gaan in een huilbui. Als ik terugkom van het toilet zie ik de man over de stoel hangen en plezier maken met de andere passagiers. Op een afstandje blijf ik kijken en besef dat ik de man misschien wel veel te negatief beoordeeld heb. Als de man merkt dat ik hem aankijk en hij ziet dat ik gehuild heb, toont hij zijn medeleven en kan ik alleen maar beseffen dat ik alleen maar ga genieten van een fijne vakantie.