Boodschap ‘Mevrouw, kan ik u helpen?’ ‘Graag. Wat zijn ze mooi hè, die kunstkalenders.’ ‘Ja, heel mooi. Ik zoek er een voor mijn tante. Van Gogh of Jeroen Bosch.’ ‘Ik ben 89 en ik ben zeven centimeter gekrompen, ik ben nog maar 1 meter 40.’ ‘O, jee, hoe komt dat?’ ‘Ze weten de oorzaak niet. Kraakbeenverlies, de botten schuiven direct over elkaar. Ik heb altijd pijn.’ ‘Vervelend. Gebruikt u daar iets voor?’ ‘Ik slik acht paracetamols per dag. Met de morfine wacht ik nog even.’ ‘Verstandig.’ ‘Hij is weer schitterend. Ikonen. Ik koop hem elk jaar voor m’n zus. Die zit in een verpleeghuis. Ze is 92. Bent u Rotterdamse? Ze zit in Hoppesteijn, waar vroeger de Koninginnekerk stond, in Crooswijk.’ ‘Jazeker, ik ken het huis. Heeft uw zus het goed daar?’ ‘Heel goed. Ze heeft twee grote kamers en een keukentje en het eten is prima. Alleen de was hè, die doe ik elke week voor d’r.’ ‘O, die wordt niet gedaan?’ ‘Jawel, maar dan komt het er zó klein uit. En dan zegt ze ook nog, dat het sneller moet. Je bent zes jaar jonger dan ik, zegt ze en de wasmachine doet het werk. Maar ja, het is me soms gewoon te veel, ophangen, afhalen, strijken.’ ‘Tsjonge.’ ‘Elk jaar wil ze zo’n ding. Wij zijn katholiek van huis uit, maar zij is nog roomser dan de paus, m’n zus. Als ze op zondag naar de eucharistieviering kijkt op televisie, knielt ze als ze gaan bidden.’ ‘Ja?’ ‘Kom, ik ga weer eens. Ik moet nog inzingen voor vanavond.’ ‘O, u zingt? In een koor?’ ‘Ja, van de kerk, hoor. Al jaren. Ik moet er voor naar Charlois en dan ben ik bekaf als ik terugkom. Maar het is zo heerlijk hè, samen zingen. Dag mevrouw!’ ‘Tot volgend jaar!’