#251 De wolf is terug

Wolfsmoe waren ze. Hun verende poten zakten steeds meer door. Galopperen was niet meer nodig. Toch zag hun soepele sukkeldraf er slepend uit. Ze konden niet meer. Regelmatig stoppen, even uitrusten met hun koppen op elkaars soms oververhitte flanken. Dat was de nieuwe routine van Grijs, Grauw en Gruwel, drie jonge, op dramatische wijze van hun roedel afgescheiden wolfjes. Maar geschikte stopplekjes vinden werd steeds moeilijker. Want het landschap waar ze nu doorschuifelden werd alsmaar kaler en vijandiger. Toch was verstoppen een absolute noodzaak. De Herrieschoppers en hun machines waren in dit gebied talrijker dan ze ooit hadden meegemaakt. De wolfjes hadden er nog nooit één van heel dichtbij gezien. En dat wilden ze graag zo houden. Je moest ze ontlopen, was hen van welps af aan op het hart gedrukt. Altijd. Dit land leek te bestaan uit blinkende klei en vele groene sloten, waarvan je het modderwater eerst niet eens kon zien. De wind bracht af en toe een vleug zout mee. En het ergste van alles: het was nooit stil. Zelfs ’s nachts was er onbestemd achtergrondgeraas. Af en toe werden de wolfjes opgeschrikt door een hels kabaal. Het waren landbouwvoertuigen, die naarmate ze dichterbij kwamen niet meer te harden waren. Grijs, Grauw en Gruwel doken dan in de slootjes of droge greppels langs de wegen. En soms zelfs onder het groene kroos, totdat het geluid wegstierf. Totdat een tuig langskwam met iets dat te mooi was om waar te zijn. Het sleepte een aanhanger achter zich aan, tjokvol schapen. Stomverbaasd, maar gedisciplineerd lieten de wolven zich weer in een sloot zakken, Maar kwamen er even later likkebaardend weer uit omhoog. “Wel dertig Blaatwollers!”, hijgde Grauw. “Ik heb er maar twee nodig”, zei Grijs, en begon opgewekt zijn vacht uit te schudden. “Kom jongens..er achteraan”, kefte Gruwel. “Zaken zijn zaken, we moeten weer eens fatsoenlijk eten.” In een drafje naderden de verfomfaaide wolfjes een dorp. Een argeloze toeschouwer zou denken dat ze volledig in hun element waren. Al even argeloos liepen de wolfjes, door nieuwe hoop gedreven, regelrecht het epicentrum van het Groningse aardbevingsgebied in.