#252 Eed van Hypocrietes

‘Ik ben wel toe aan een pauze. Vanmorgen weer een hele serie processierupsslachtoffers behandeld. Zeuren en zaniken over een beetje jeuk. Oké, het is vervelend. Maar je gaat er meestal niet dood aan.’ ‘Soms heb je spijt dat je de Eed van Hippocrates hebt afgelegd. Ik had er vanmorgen ook weer een bij.’ ‘Ja, was het erg?’ ‘Man, breek me de bek niet open!’ ‘Je snapt natuurlijk wel dat ik dat wel doe, hè!’ ‘Oké, jij je zin. Ik wil het er in mijn pauze eigenlijk niet over hebben, maar jij hebt aan je boterhammetjes niet genoeg. Jij wilt smullen van details.’ ‘Lekker, ja! Details smaken altijd duizend keer beter dan een saai bammetje met kaas. Steek van wal! Ik heb echt ontzettende trek.’ ‘Piepend, hijgend en steunend kwam hij binnen. Meneer was ontzettend benauwd. Hij was ervan overtuigd dat hij zou stikken als ik niet snel zou ingrijpen.’ ‘Laat me raden: een wandelende shagbuil?’ ‘In het kwadraat. Hij was één seconde binnen en mijn behandelkamer deed niet onder voor een bruine kroeg van voor het rookverbod.’ ‘Niet!’ ‘Serieus waar. En zichzelf nog zielig vinden ook. Maar je weet het: je moet helpen. Dus heb ik meneer vakkundig van extra zuurstof voorzien.’ ‘Je hebt hem toch wel de les gelezen? Heb je niet gezegd: “Tot morgen dan maar weer?”’ ‘Nee, nadat ik gedaan had wat ik nou eenmaal moest doen, ben ik snel weggelopen. Dat was voor alle partijen beter. Bovendien zat er iemand dringen om mijn hulp verlegen. Geval ALS. Iemand die buiten zijn schuld om ziek is geworden. Daar steek ik liever tijd en energie in.’ ‘Hoe laat is het eigenlijk? Roddelen doet de tijd meestal vliegen.’ ‘Tien over een. We hebben nog vijf minuten voordat de plicht roept.’ ‘Precies genoeg voor nog een sigaretje. Jij nog een?’