#252 dialoog Alleen ik kan je helpen ‘Alleen ik kan je helpen,’ zei hij vanuit het niets. ‘Hoe bedoel je?’ ‘Kijk nou naar jezelf! Je maakt jezelf helemaal kapot, alleen ik kan je helpen.’ ‘Maar ik moet echt naar die psycholoog. Ik krijg echt bonje hoor als ik niet ga.’ ‘Dan moet je het zelf weten,’ zei hij nors, ‘maar kom niet bij me uithuilen als die vent toch niet zo meelevend blijkt te zijn.’ ‘Wat wil je dan? dat ik weer ruzie krijg thuis?’ ‘Desnoods,’ zei hij grijnzend. ‘Nou lekker ben jij. Die vent schijnt anders best goed te zijn, gespecialiseerd in kinderen ofzo.’ ‘Je kraamt onzin uit. Die zielenknijpers hebben voor mij anders ook nooit iets kunnen betekenen. Ik zeg het je, alleen ik kan je helpen, alleen hier ben je veilig.’ ‘Ik weet het niet hoor. Kan het toch gewoon proberen,’ zei ik twijfelend. ‘Whatever.’ ‘Fuck! Ze hebben me al drie sms'jes gestuurd. Ik moet naar huis. Hoe laat is het?’ ‘Geen idee maakt het wat uit? Kom nou gewoon nog even hier,’ zei hij verveeld. ‘Nee ik moet echt gaan hoor! Nu heb ik zowiezo weer ruzie.’ ‘Als je dan toch op je kop krijgt, kan je net zo goed nog even blijven. Kom nou gewoon nog even bij me liggen en zet je telefoon uit.’ ‘Als ik mijn mobiel uitzet dan mag ik hem straks inleveren.’ ‘Je bent een angsthaas. Doe nou maar rustig en kom bij me.’ ‘Oke,’ fluisterde ik ‘heel even dan nog.’