Opdracht #251 – De wolf op Nederlandse bodem Onze wolf Steven – we kennen hem al van een vorige opdracht (#199) - loopt doelloos rond in het bos, hij verveelt zich. Laat ik het maar meteen zeggen: hij is doodongelukkig want hij kan geen vrouwtje vinden. Hij buigt zijn kop wat naar links, dan weer naar rechts. Snuift eens aan wat afval en dan … hoort hij iets. Er komt iemand aangerend die plotseling vaart mindert, naar hem kijkt, dan helemaal stopt en zegt: ‘Hee, ben jij niet Steven?’ Tja, dat verstaat hij natuurlijk niet. Hij lijkt nieuwsgierig en ook welwillend te zijn. Hij heft zijn kop op en kijkt haar aan. Elly gaat rustig op een heuveltje zitten met wat afstand tussen hen in. Hij buigt zijn kop en maakt een jammerlijk geluid. ‘Je mist vast een vrouwtje; die zijn hier wel, hoor. Ik weet wel de weg op de Hoge Veluwe, kom maar mee. Er zijn hier meer wolven en sinds kort ook een wolvenpaar met welpen’. Och heden, wat dom van haar, dat had ze beter niet kunnen zeggen. Ze kan het puntje van haar tong wel afbijten. Werktuigelijk loopt zij richting het restaurant waar zij haar oom en tante zou ontmoeten. - Nee, keer om, hoort ze zichzelf denken: mensen opzoeken dat is het domste wat je kunt doen. Steven was haar niet gevolgd. Hij staat nog wat te snuffelen. Dan loopt hij plotseling door – heeft hij een spoor gevonden? Zij loopt hem achterna, Steven staat weer even stil en snuffelt tussen wat wolvendrollen. Hij heft zijn kop op, kijkt Elly aan en gaat er als een wolf die iets leuks op het spoor is, vandoor. Ze roept hem nog na: ‘Makkelijk te raden wat jij hebt gevonden. Zie ik je nog een keer terug? O, ik had je net als de vorige keer nog willen zeggen: blijf van de schapen van de boeren af. Als het goed is hebben zij een omheining met schrikdraad gemaakt, als je daaraan je neus stoot, doet dat zeer. Dus niet op schapenjacht.’