Mijn Duitse vrienden en ik zijn sportief aangelegd. We houden ervan lange afstanden te wandelen. Voor een wandeling van honderden kilometers draaien we onze poot niet om. Zo kon het gebeuren dat een paar gasten uit mijn vriendengroep in Nederland terecht kwamen. Ze waren unaniem in hun oordeel: ‘Supertoll!’ Zelf had ik het wel gezien in Duitsland. Ik houd van avontuur en wil graag mijn horizon verbreden. Omdat mijn maatjes zo enthousiast waren over Nederland, besloot ik de grens over te steken. Al snel kwam ik erachter dat ze gelijk hadden. Het is hier fantastisch! Stiekem kijk ik een beetje neer op mijn vrienden. Grote bek over hoe leuk het is in Nederland, maar te schijterig om definitief een roedel te stichten in een nieuwe heimat. Dat kan ik beter, dacht ik bij mezelf. Na de nodige omzwervingen merkte ik dat ik me op de Veluwe direct thuis voelde. Wat een prachtig gevarieerd natuurgebied. Ik vergaapte me aan de schoonheid van het gebied toen mijn maag begon te rommelen. Prompt passeerde er een reekalf. Die is van mij, dacht ik. Deze prooi bleek geen eenmalig gelukje te zijn. Nee, er wandelt hier meer dan genoeg te verorberen rond. Inmiddels heb ik een gezin gesticht. Dat is niet onopgemerkt gebleven. De mens vindt de aanwezigheid van de wolf razend interessant. Mijn terloops gevallen drol heeft een paar maanden geleden het bewijs geleverd voor mijn verblijf hier. Sindsdien houden de mensen me in de gaten. Me niet meer hoeven verstoppen heeft voordelen. Ik ben een cultuur minnende wolf. Tot mijn vreugde huisvest de Veluwe verschillende musea. Nu ze weten dat ik er ben, zijn mensen vast niet verbaasd als ook ik een bezoekje breng aan het Kröller-Müller en aan Paleis Het Loo. Ik kijk ernaar uit.