#251a Huilen voor de liefhebbers

‘Hé die Rambo, nou heb ik echt een verhaal voor je, ouwe gabber.’ ‘Je bent vrolijk, dat is al heel wat. Hoe is het met je kleine wolfjes?’ ‘Precies daar gaat het om. Morgen is de grote vergadering, dan moet je wel met een goed verhaal komen.’ ‘Wordt dat hier gehouden?’ ‘Jazeker, hier op de Veluwe, we zijn nu met zeven en met onze kinderen, we gaan de goede kant op. We nemen de boel hier over.’ ‘Wolf, je weet toch wat ik je uitgelegd heb. Hier houden we rekening met elkaar. Het is niet de ene groep die de anderen het onderspit laat delven.’ ‘Rambo, bij ons ligt dat anders. Hoe meer kleine wolfjes hoe beter, we hebben hier niets te vrezen. Had je dat in Rusland is moeten zien, daar schieten ze je zo af. Gisteren in de wolfapp gelezen, mijn neef heeft gehoord dat er al 160 schapen zijn doodgebeten door ons.’ Wolf tikt met zijn rechter voorpoot op zijn borst. ‘Daar heb ik er gisteravond effe 170 van gemaakt.’ Wolf houdt zijn rechtervoorpoot omhoog en laat zijn biceps opzwellen. Rambo zucht en kijkt Wolf aan. ‘Wat zeg ik nu net tegen je, eentje is toch meer dan genoeg om een week van te eten met je familie. Zo krijg je narigheid, mensen begrijpen dat niet.’ ‘Weet je waarom ik dat gedaan heb, mijn neef appte me dat hij er acht dood gemaakt had en na een week stonden er weer twaalf nieuwe in de wei. Man geen zorgen meer, dat is toch fantastisch. En bovendien “mijn schapen” waren net geschoren, dus een maal bijten en de zaak is geregeld. Hoe meer bloed ik drink, hoe meer kleintjes er volgend jaar zijn.’ Rambo schudt zijn kop, Wolf is onbereikbaar voor hem, dan ineens krijgt hij een idee. ‘Wolf hebben jullie een voorzitter?’ ‘Ja, die met de meeste puppies,’ lacht hij. ‘Wil je zijn nummer?’ ‘