Hij pakt het reekalf op en neemt het onhandig mee. Hij moet zijn kop omhoog houden en een beetje scheef. De rijke geur van de prooi vult zijn wereld en maar met moeite merkt hij de andere geur op. De mens. Hij heeft geleerd dat hij die niet hoeft te vrezen. Toch kijkt hij even zijn kant op. Deze mens staat stil. Geen bedreiging. Hij sleept het kalfje weer mee. Weer die geur. Hij moet zich beheersen het kalf niet uiteen te scheuren en op te slokken. Het is voor haar en de kleintjes. Vanuit de bosrand bekijkt hij ze. Ze hollen, huppelen en duikelen over elkaar heen langs het beekje. Het leek nog maar gisteren dat ze blind en hulpeloos piepend naar moeders tepels zochten. Wekenlang was hun wereld zo groot als hun leger en de geur van moeders vacht was de enige die ze kenden. Zij is er niet. Hij ruikt haar wel. Telkens bracht ze de kleintjes terug in het hol. Steeds kropen ze weer naar buiten. Het lijkt er op dat ze het eindelijk heeft opgegeven. Hij laat het kalfje vallen en steekt zijn kop in de lucht. * Eindelijk heeft ze weer gejaagd. Ze heeft hen voor het eerst alleen gelaten. Laat hen de wereld maar ontdekken in al zijn prachtige geuren. Het water, de hei, het zand, de konijnen, en soms de mens. Er is geen enkele bedreiging voor hen, behalve hun vader. Met een konijn in haar bek bekijkt ze hoe hij zijn kop in de lucht steekt en de geuren verkent. Ze ziet hem het reetje oppakken en naar hun hol lopen. De welpen ruiken hem nog niet. Pas als hij naast ze staat, merken ze hem op en rollen meteen om hem heen. Eén bijt speels in zijn poot. Hij grijpt hem en slingert hem een meter weg. Het welpje veert overeind en keft verontwaardigd. Hij gromt terug. De oortjes gaan plat en het kopje omlaag. Ze is opgelucht. Een goed roedel.