#251 - De jacht

De jacht De dichte begroeiing maakt plaats voor een open veld. De zon weerkaatst verblindend op het dunne sneeuwdek. De wolf knijpt zijn ogen iets samen en vervolgt zijn pad. Hij is op jacht. De heldere zon creëert een broeierige warmte op zijn dikke wintervacht. Een machinaal brommen verstoort de stilte. Even kijkt de wolf naar waar het geluid vandaan komt en ziet de sporen van menselijke beschaving. Deze bevinden zich op een veilige afstand. De focus keert terug naar de jacht. Met soepele tred verplaatst hij zich opmerkelijk snel door het besneeuwde veld. Af en toe duwt hij zijn kop omhoog om de geur van prooidieren op te merken. Plots lijkt de wolf zijn tempo te versnellen. Met grotere regelmaat steekt hij zijn neus in de lucht. De wolf heeft een spoor te pakken. Hij ruikt de onmiskenbare geur van ree, dichtbij! Met versnelde draf steekt het dier het veld over. Iets verderop gaat het veld over in een strook bos. De wolf houdt even in, spitst zijn oren. Alleen het machinale gebrom en het blaffen van een hond zijn achter hem hoorbaar. De wolf duikt de begroeiing in, nog steeds gedreven door de geur. Deze wordt alsmaar sterker en door de wind zijn kant opgedragen. Vlak voor hem ziet het dier een spoor in de sneeuw. De wolf koerst erop af en van dichtbij is het duidelijk, het is het spoor van een ree. Zonder aarzelen volgt hij het spoor, terwijl hij zich klein en laag probeert te houden. Geregeld houdt hij in om enig geluid op te vangen. Een licht geritsel voor hem in de verte brengt het dier in uiterste paraatheid. Rechts voor hem ziet hij wat bewegen. Zijn jachtinstinct draait op volle toeren.