Ik moet toch vooral aan loodgieters denken, aan de leidingen die recent blootgelegd werden onder de vloer in de hal en het glimmende nieuwe stukje dat op de plaats van het lek ingevoegd werd. Vaag ook wel aan machines uit lang vervlogen tijden, ondoorgrondelijke stoommachines, met glimmende pijpen waarvan het nooit helemaal duidelijk is welke waartoe dient, en die misschien ook nooit echt bestaan hebben, maar alleen op plaatjes in kinderboeken. Maar toch vooral aan loodgieters. Op de wasknijpers was ik direct verliefd geweest, die had ik met plezier gefotografeerd. Deze rvs rietjes zijn bepaald een ander verhaal. Ze glimmen, maar daarmee is alles gezegd. Ze zijn recht toe, recht aan. Zelfs als ik het licht op één kant vang om de cylindervorm te benadrukken blijven ze saai. Ik rol het koperkleurige exemplaar wat tussen mijn vingers, laat de lichtplek wiebelen. Ik vind de kleur lelijk. Echt iets wat onder de vloer in de hal hoort. “Doe er een tepel bij en het is kunst,” had hij geantwoord toen ik zei dat ik hier niet zoveel mogelijkheden in zag als in de knijpers. En ik denk maar steeds aan loodgieters. 'De Loodgieters droom' zou ik mijn kunstwerk noemen, met blote borsten en rietjes, het model gebronsd en glimmend om het rietje te matchen. Maar rietjes horen niet bij borsten. Die gaan in je mond. En het valt mij in dat dat werkelijk de Loodgieters Droom moet zijn, want loodgieters denken natuurlijk altijd aan pijpen. Wat banaal nu weer. Ik staar nog wat naar de rietjes en concludeer dat ze mij vooralsnog niet kunnen inspireren tot mooie foto's of verhalen.