Jessica heeft de neiging om af te dwalen van het onderzoeksonderwerp omdat iemand haar ooit eens uitgelachen heeft met ‘haar dure titel’ en haar ‘dure woorden’. Hoewel het enige jaren geleden is, snijden de pijnlijke woorden vandaag extra hard in haar ziel als ze het pakketje op haar bureau ontvangt. Dat komt wellicht door de afzender en z'n neerbuigende toon. Het lijken wel opgepoetste, zwarte kooltjes. De sclerometer ligt in haar nabijheid en daardoor maakt ze er gebruik van. De hardheidsschaal van Mohs geeft een absolute hardheid aan van 100, wat te vergelijken is met de hardheid van kwarts. Een van de kooltjes is wat groter dan de andere en wat lichter van kleur, wat meer neigend naar het donkerbruin in plaats van het absolute zwart. Ze wil de grotere bol, er zit een barst in aan de voorkant, juist oppakken om hem ook aan het onderzoek van de sclerometer te onderwerpen, tot ze een fijn bewegend draadje opmerkt. Het ligt op de bol en het beweegt sierlijk. Het is zo fijn als een menselijk haartje. Maar die bewegen niet uit zichzelf als ze zich bevinden in een windstille ruimte, toch? Jessica houdt haar adem welbewust in en ze kijkt verder naar het zwiepende haartje. Kleur is moeilijk te omschrijven omdat het zo fijn is dat je het met het blote oog nauwelijks kunt zien, het zou lichtbruin of blond kunnen zijn onder de microscoop. Maar ze weet het al zonder de microscoop. Meneer De Dikdoener heeft last van wormen. Zijn lichaam is een hotelschool van parasieten. Zeg nooit zomaar stront-onderzoeker tegen een gediplomeerde laborante. Dure woorden zijn niet uitgevonden om onkunde mee te camoufleren.