opdracht # 249 - de dressing

Van zodra ik de dressing inga, bekruipt me een gevoel van onbehagen. Er hangt een vreemde geur. Mijn kleding hangt roerloos aan de kapstokken, maar ik kan me niet van de indruk ontdoen dat er een lichte rimpeling door trok. De dressing is mijn paradepaardje. Na jaren zeuren aan het hoofd van Dirk, is hij gezwicht voor het feit dat we van de kleinste slaapkamer een kleedkamer moesten maken. Na maanden timmeren, verven en sakkeren heeft hij het slaapkamertje omgetoverd tot een ruimte waar ik me gelukkig in voel. De dressing is tiptop in orde. Mijn jurkjes hangen kleur bij kleur. De schoenen staan netjes uitgestald en mijn grootste schat, mijn kostbare lingerie ligt zorgvuldig opgevouwen in de laden. In de grote spiegel aan de achterwand kan ik mezelf van top tot teen bewonderen. Dirk heeft de kleerkast in de slaapkamer gekregen. Hij komt hier nooit. Ik doe een paar stappen naar voren, maar iets zegt mij stil te blijven staan. Koude rillingen lopen over mijn rug. Wat is er toch? Waarom dit beklemmende gevoel? Waarom deze angst? Ik blijf stokstijf staan en laat mijn ogen speurend in het rond gaan. Alles lijkt in orde. Ik draai me om en besluit de dressing te verlaten. Dan bereikt een licht geluid mijn oren. Een ritseling. Een zucht? Verstijfd van angst voel ik een hand die mijn rug betast. De hand kruipt hoger tot in mijn nek waar de nekhaartjes overeind staan. Mijn hart gaat als een razende te keer. Ik voel me zwak worden in mijn benen en zie de grond traag op me afkomen. Ik val en probeer tevergeefs het zware gewicht dat mij verplettert van me af te duwen...