#248 - Pessoa

Ik heb "The Book of Disquiet" in het Engels gelezen, en ik zou het iedereen aanraden. Tegelijkertijd wil ik er wel voor waarschuwen: je leest het best niet van front to back uit, want Pessoa maalt en herhaalt. Zijn taal is prachtig, maar na een paar bladzijden heb je soms zin om er een einde aan te maken. Dit is één van mijn lievelingsstukjes:

:lol: :lol: :lol: :lol: :lol: :lol: De topzin van dit stukje: "Ik heb mezelf gemarteld met de vraag of de literatuur een antwoord kon bieden op mijn ongeaardheid." :lol: Je bent weer supersnel. Haha, ik ben nog aan het nadenken welk stukje en welke stijl ik ga kiezen, want ik vind verschillende stijlen en genres mooi en jij hebt je stukje al geplaatst... :thumbsup: En ik hoop voor jou dat dit alles zich afspeelt in het hoofd van een fictief persoon..."Ik heb het schrijven uiteindelijk opgegeven. Mensen hoeven niet van mij te weten; ik wou alleen dat ze me wat beter begrepen." Zich ongeaard voelen is eigenlijk verre van grappig* , en volgens mij is dat typisch voor iemand die zichzelf niet begrijpt. Dan wordt het inderdaad ook moeilijk om te verlangen dat een ander dat wel voor je zou kunnen. (*Wegens betekenis en inhoud niet grappig, maar wegens de klankkleur van het woord op zich toch bezwaard met een hoge komische factor. :lol: )

Je bent weer supersnel. Haha, ik ben nog aan het nadenken welk stukje en welke stijl ik ga kiezen, want ik vind verschillende stijlen en genres mooi en jij hebt je stukje al geplaatst... :thumbsup:

Dat ligt aan mijn autisme. Van zodra ik me iets voorneem, wordt het soms een beetje van een obsessie. Gaandeweg heb ik geleerd obsessies te kiezen waar andere mensen mee konden leven en waar ikzelf een succesrijke carrière mee kon uitbouwen.

En ik hoop voor jou dat dit alles zich afspeelt in het hoofd van een fictief persoon..."Ik heb het schrijven uiteindelijk opgegeven. Mensen hoeven niet van mij te weten; ik wou alleen dat ze me wat beter begrepen."

Als autist opgroeiend in een tijd waarin autisme nog niet "hip" was, laat staan bekend, was niet gemakkelijk. Mensen begrepen me niet. Wiskunde en kunst hebben me gered. Ik deed het goed op school omdat ik heel goed was in wiskunde; ik overleefde mijn puberteit door vele uren door te brengen in het atelier van de Ieperse academie waar ik schilderkunst volgde. Schilderen (en later schrijven) leerde me mijn gedachten te ordenen en zo beter mezelf en de wereld te begrijpen. Zo heb ik mezelf een taal geleerd die ook door andere mensen begrepen werd.

Zich ongeaard voelen is eigenlijk verre van grappig* , en volgens mij is dat typisch voor iemand die zichzelf niet begrijpt. Dan wordt het inderdaad ook moeilijk om te verlangen dat een ander dat wel voor je zou kunnen. (*Wegens betekenis en inhoud niet grappig, maar wegens de klankkleur van het woord op zich toch bezwaard met een hoge komische factor. :lol: )

Ik heb getwijfeld aan het woord in de vrees dat het in de context van seksuele geaardheid geïnterpreteerd zou worden. Van autisten zegt men vaak dat ze "verkeerd bedraad" zijn, maar het woord "verkeerd" in die uitdrukking vind ik misplaatst, want er zijn dingen die ik veel beter kan dan eender welke neurotypical ("splintervaardigheden" noemt men dit in het jargon). Als er een "cure for autism" zou bestaan, ik zou ze weigeren omdat ik er misschien meer zou moeten bij opgeven dan ik erbij zou winnen. Ongeaard bedoel ik hier eerder in de technische betekenis; een elektrische stekker die ongeaard is, is gevaarlijk bij kortsluiting. Als autist heb ik soms kortsluiting in mijn hoofd. Jullie hebben zo'n kortsluiting meegemaakt in de discussie met schrijfcoach Katja de Vries. Sindsdien negeert ze al mijn inzendingen voor de opdrachten die zij opgeeft. Vroeger waren alle mensen die me omringden zoals Katja en was de wereld voor mij een hel. Ik gebruik die ervaring voor het hoofdpersonage in mijn verhaal: als hij het voor het kiezen had, hij leefde het liefst in de wolken, maar hij komt steeds weer hard op de aarde terecht. Hij voelt zich ontaard, en inderdaad: hij begrijpt zichzelf niet genoeg om door anderen begrepen te worden. Ik hoefde niet lang na te denken om voor Pessoa te kiezen. Het is voor mij het gevaarlijkste boek dat ik in mijn bibliotheek staan heb.

Bruno, dit kende ik niet, dank voor je titel en schrijver. Het doet mij denken aan Garcia Marquez en Jose Saramago. Ik vind dat je weer knap een andere stijl hebt laten lezen :thumbsup: Wel grappig hoe je aangeeft dat je dit boek niet in een keer moet willen lezen. Dat vind ik persoonlijk tegenwoordig zo jammer. Het pageturnereffect is zo belangrijk geworden en dat doet werkelijk tekort aan het echte schrijven. We krijgen zoveel van hetzelfde, het moet allemaal maar eventjes in de trein gelezen kunnen worden, zonder de diepgang te mogen ervaren. Dus heel veel dank voor het delen van je lievelingsboek. Fijne avond.

Wel grappig hoe je aangeeft dat je dit boek niet in een keer moet willen lezen. Dat vind ik persoonlijk tegenwoordig zo jammer. Het pageturnereffect is zo belangrijk geworden en dat doet werkelijk tekort aan het echte schrijven. We krijgen zoveel van hetzelfde, het moet allemaal maar eventjes in de trein gelezen kunnen worden, zonder de diepgang te mogen ervaren.

Ik ga helemaal met je akkoord! Hoe "Het boek der rusteloosheid" (zo heet het in Nederlandse vertaling) tot stand is gekomen, is ook een heel verhaal op zich. De auteur heeft helaas de publicatie ervan niet mogen meemaken. Er bestaan ook verschillende versies van, omdat de auteur het nagelaten heeft in de vorm van een hele kist kattenbelletjes die vervolgens in elkaar gepuzzeld moesten worden tot geheel.

Hoi Bruno, deze schrijver was mij onbekend, maar dat 'malen en herhalen' zoals jij zijn schrijfstijl beschrijft, heb je mooi weergegeven in je tekst. Voor mijn gevoel bestaat je tekst uit twee gedeeltes. De eerste twee alinea's en dan de rest. In het laatste gedeelte kruipt er meer van jezelf in volgens mij, maar misschien heb ik het ook helemaal mis. Mooie afsluiting!

Ik vind dat je perfect het idee (ik zeg expres niet de stijl, omdat Nederlandse stijl moeilijk te vergelijken is met Engelse stijl) van het gekozen boek hebt weten te beschrijven in je verhaal. Pessoa gebruikt in dat stukje in de foto constant paradoxen. Deze vind ik leuk 'The sky - which I, impossibly, can recall - was nothing but a ...' Ook jouw tekst zit hier vol van, wat het lezen van het stuk leuk houdt. Ik hoop dat je werkt aan een roman, dat zal ongetwijfeld goed worden. Graag gelezen!

Ik hoop dat je werkt aan een roman, dat zal ongetwijfeld goed worden.

Ik publiceer een bundel kortverhalen in september: Oceaanwees. Daarnaast ben ik begonnen met mijn herinneringen aan 25 jaar in de IT, een autobiografie met als titel Gebeten. Niet echt een roman, maar ik kreeg al redelijk wat positieve feedback op de stukjes die ik bij wijze van voorpublicatie vrijgaf.

Leuk! Van harte gefeliciteerd met de publicatie!