#245 Uitgestreken

Uitgestreken ‘Donders, Gerritsen, zo een kleine meid.’ ‘Zekers, Jansen, en dat op deze ochtend, waarop iedereen blij zou moeten zijn en een opbeurende start zou dienen te maken voor dit nieuwe jaar. Moet je die heerlijke geuren ruiken. Voor haar geen Gelukkig Nieuwjaar.’ ‘Tja, de geuren van de resten van weldadige maaltijden. En dan ligt zij hier, dat arme kind. Doodgevroren.’ ‘Niet eens een jas, laat staan sokken of schoenen.’ ‘Ik heb het al koud, terwijl ons uniform op deze winterse omstandigheden berekend moet zijn.’ ‘Wie heeft haar gevonden?’ ‘De dienster uit dit huis, toen ze de vuilnis in de bak deponeerde.’ ‘Duidelijk dat dit wichtje hier het nieuwe jaar niet gered heeft.’ ‘Wat ik me afvraag Gerritsen, waarom gaat zo’n dametje niet huiswaarts bij zulk een koude. Lekker naar haar familie. Lekker naar binnen.’ ‘Het is een verkoopstertje Jansen, ze zal nog niet genoeg verdiend hebben om thuis te mogen komen. We moeten straks maar eens kijken of ze wat muntgeld bij zich draagt.’ ‘Ach ja, dat zal het wezen. Zie je die streken op de muur? Ze heeft zich verwarmd met haar eigen zwavelstokjes.’ ‘Ai, ze heeft zich proberen te warmen met haar koopwaar. Moet je kijken.’ ‘Waar Gerritsen?’ ‘Hier. Twee losliggende en afgestreken zwavelstokjes en daar, naast haar hand, een hele bundel. Ik denk me in dat ze eerst het vuur in twee stokjes apart heeft gejaagd en daarna in een hele bos.’ ‘Dat moet het zijn. En moet je dat gezicht zien. Zo jong nog.’ ‘En die glimlach, zo vredig.’ ‘Weet je wat me nu zo in enen overvalt Gerritsen?’ ‘Wat Jansen?’ ‘Als ik haar zo aanschouw moet ik opeens aan mijn eigen grootje denken. Vreemd niet?’ ‘Nee Jansen. Nee, helemaal niet vreemd. Ik …’ ‘Gaat het Gerritsen?’ ‘Het gaat, het gaat. Kom aan de slag.’ De beiden mannen turen een kort moment naar boven, waar een ster net niet waarneembaar door het daglicht, in zijn flikkeren hun aandacht lijkt te trekken.