#243 ERRARE

# 243 Erare Met een schok en een portie verhullende mist landt de capsule. Vol nieuwsgierige verwachting ontgrendel ik de deur en tuur voorzichtig de nieuwe oude wereld in. De nevel trekt op. Ik hoor een ondergronds gerommel in de buurt, alsof er een kudde buffels voorbij raast. Bij mijn weten hadden de Romeinen geen buffels. Verwondert stap ik uit de cabine. De lucht trilt en is stoffig. Er hangt een vreemde sfeer. Allerlei dieren haasten zich in dezelfde richting alsof een bosbrand hen op de hielen zit. Vreemd, het zijn geen kuddes of groepen dieren. Ze lopen per paar. Ik volg ze onbewust. Ze merken me niet eens of vinden me te onbelangrijk om enige aandacht aan te besteden. Ze worden duidelijk gestuurd door een hoger doel, alsof een interne Sirin hen de weg en onderliggende bedoeling toont. Alle soorten komen langs. Als een magneet word ik meegezogen en aangetrokken. Ik volg nieuwsgierig. Een ongekende euforie maakt zich van me meester en neemt mijn hele zijn over. Ik ben onbestuurbaar. De van nature vijandige dieren gedragen zich wonderlijk als de beste buren en breken met de realiteit. IK weet niet waar ik naartoe loop, zij misschien ook niet. Een krijsende kraai scheert rakelings langs mijn hoofd en verliest een veer terwijl een gestreepte kever zich nog net voor mijn neerkomende voet, uit de voeten maakt. Hoe verder ik ga hoe meer dieren de karavaan vervoegen. Een zwellende kakafonie van verzamelde dierengeluiden doet me opkijken. Voor me ligt tot mijn verbijstering een schip, rechtgehouden door enorme stutbalken, omdat er geen water is. Een kolos van een man staat hoog op een loopplank en roept bevelen naar de bijeen gebrachte dierenwereld diep onder de kiel van het schip. Het is Noach. Ik zit verdorie in de verkeerde tijd.