#243 De wilde jaren

Mijn capsule staat hopelijk veilig in de hoek, uitkijkend over het chaotische tafereel. Twee half naakte jongemannen met haar tot over de schouders naderen het gevaarte. Voor mijn ogen verschijnen beelden van een door achtergelaten wietlucht bewelmde terugreis. Iemand moet ze tegenhouden, maar ik ben niet de aangewezen persoon. Want Donna heeft inmiddels alweer een heel pad voor me uitgewerkt. Donna met haar gele bloemetjesjurk en lange krullende blonde haren die deels worden bedekt door haar rieten hoed, leidt me naar het podium. Het pad gaat met behulp van ellebogen, er klinken een paar zuchten, een paar ‘it’s okays’, en nog wat dwazen die de wilde armbewegingen in hun richting totaal niet lijken op te merken. Donna blijft met haar Texaanse accent maar roepen dat het allemaal voor een hoger doel is; ‘he’s going to do Purple Haze.’ Het enige wat ik wil is mezelf mee laten voeren door de psychedelische sounds van Jimi, en opstijgen als een fakir zonder tapijt of whatever. De meeting van morgen met de manager, waarvan ik de reden alweer vergeten ben, lijkt ver weg. Charlotte's koortsachtige appjes over dat ik zo raar deed gisteren en nog wat dingetjes beantwoord ik later wel, het wifi signaal is hier niet zo sterk. Wanneer het befaamde nummer wordt ingezet is dat kennelijk voor Donna het sein haar van haar jurk te ontdoen. Ik vraag me af of ze al bezwangerd is dit festival, en gok in stilte door een ruige gast met een leren jas en bijpassende snor. Ze drukt gejaagd iets in mijn handen, het lijkt een joint of zoiets. De woorden van mijn vader waren helder; ‘jongen als je naar de sixties gaat, geen drugs nemen. Ze konden toen nog geen fatsoenlijk spul maken.’ Hij zei ook altijd dat hij zich in die ‘wilde jaren’ nogal tegen zijn ouders afzette. Geheel in stijl dus neem ik een trekje. Jimi steekt zijn gitaar in brand en kijkt hierbij alsof hij geen fuck geeft om zijn jarenlang bespeelde Fender. Zometeen gaat hij met brandende gitaar en al de lucht in, ik weet het zeker. Een paar honderd meter van me vandaan de capsule, die waarschijnlijk over enkele minuten zal oplossen. Het zou ook kunnen dat hij explodeert, de test run had ik maar half uitgevoerd. Misschien moet ik Donna meenemen het avontuur in, mijn excuus naar Charlotte is dit keer een heldere. Ze zullen anno nu toch wel betere abortusklinieken hebben als in 1969.