#242 - Wassalonliefde

Ze ontmoetten elkaar in de wasserette, net voor sluitingstijd. ‘Hallo daar,’ zei hij, ‘Ik zie dat je vrijgezel bent.’ Het was niet de beste openingszin, besefte hij meteen. Hij was opgelucht te merken dat ze zijn brutale opmerking niet erg leek te vinden. ‘Ik vrees van wel,’ antwoordde ze, ‘maar nog niet lang.’ ‘Ik ben ook sinds kort alleen,’ zei hij bij wijze van troost, ‘Ik moet er nog aan wennen.’ ‘Wat is jouw verhaal?’ vroeg ze. Ze had wel zin in praten. Vanavond ging ze sowieso nergens heen. ‘Ik veronderstel dat het allemaal mijn schuld is,’ biechtte hij op, ‘Mijn vrouw en ik, we werden beschouwd als het perfecte paar. Ik hield oprecht veel van haar, maar ik miste iets. Ik had het gevoel dat we rondjes draaiden in de tredmolen van ons kleine leven. Ik was nieuwsgierig naar wat er zich in de rest van de wereld afspeelde.’ Hij pauzeerde even en liet een vloed van emoties over zich heen gaan. ‘Jammer genoeg deelde mijn vrouw dat gevoel niet,’ ging hij verder, ‘Ze hield van een bestaan zonder uitdagingen, beweerde ze. We hadden een fikse ruzie hier in deze wasserette. Zij ging boos naar huis; ik bleef achter. En nu zit ik hier alleen; zo had ik het me niet voorgesteld.’ ‘Het spijt me dat te horen,’ zei de vrouw meevoelend, ‘Bij mij ging het anders. De liefde van mijn leven heeft me hier zomaar, zonder een woord te zeggen, achtergelaten. Ik wacht nog steeds tot hij terugkomt, maar ik vrees dat het een verloren zaak is. Ik denk dat hij niet meer van me houdt sinds ik dit litteken opliep.’ Gegeneerd gaf ze de achterkant van haar been bloot en toonde de weefselschade van haar zijdezachte ebbenhuid. 'Laat niemand je vertellen dat je niet mooi bent,' verzekerde hij haar, ‘Ik weet dat ik er maar kort, wit en gewoon uitzie; ik weet dat we elkaar nog maar net hebben ontmoet, maar geloof me: je bent prachtig! Wees niet beschaamd; draag je litteken met trots!' Het was het begin van een mooie relatie. Ze woonden vele maanden samen in de wasserette... tot de eigenaar van hun nieuwe woonst uiteindelijk besloot om de kast met verloren voorwerpen op te ruimen. Wist hij veel dat die ordinaire witte sok en die zwarte, geladderde nylonkous een paar waren geworden.