#240 Op en neer
Op en neer
De drukknoppen die de twaalf etages aangeven zijn verdeeld in drie rijen. De spiegel op de achterwand is voorzien van getint glas. Het licht valt door een rechthoekig vlak naar binnen, waardoor het lijkt alsof de lift voorzien is van een raampje. Zacht gezoem, gedempte muziek.
Naast mij staat de man. We knikten elkaar toe toen ik iets na hem naar binnen stapte. Ik knikte nogmaals toen hij naar de twaalf wees. Hijzelf drukte op elf. Hij staart voor zich uit. Zijn baard is grijs. Een moedervlek op zijn wang schemert er doorheen. De vuurrood gekleurde poot van zijn bril vermeldt in sierlijke letters de naam van het luxe brillenmerk. Vanuit zijn oor piekt nog meer grijs haar naar buiten. Op de sjaal die over zijn schouders hangt, zijn in spikkeltjes de sporen van roos te zien.
Ik let op mijn ademhaling. Zachtjes, onhoorbaar, rustig. Het opgevouwen papiertje brandt in mijn zak. Ik ben op zoek naar een opening om het eerste contact te leggen. Om het moment te creëren waarover biografen later zullen schrijven.
Het display toont de nummers van de etages waaraan we voorbijglijden. Het staande streepje rechtsboven is kapot, waardoor het cijfer twee een zwevend dakje boven een kleine c toont, de vier lijkt een stoel. Het gaat om de details. Ik loop mijn verhaal in gedachten nog een keer na. Het past tussen drie verdiepingen in. Mijn hartslag voel ik tot in mijn vingertoppen.
Zijn schoenen zijn glimmend gepoetst.
De negen in het display toont zich als een slang. De tien als een gemankeerde 1G. Bij de volgende verdieping zoeven de deuren open.
‘Prettige dag,’ zegt de man bij het uitstappen.
‘Van hetzelfde,’ antwoord ik.
Op de twaalfde verdieping druk ik op de knop die de tocht naar de kelder inzet.
Hadeke, wat heb je de lift
Lid sinds
10 jaar 2 maandenRol
Ik ben het helemaal met Thea
Lid sinds
5 jaar 11 maandenRol
Dank jullie wel Thea en
Lid sinds
12 jaar 1 maandRol
Hadeke, … wat mooi! Ik voel
Lid sinds
11 jaar 7 maandenRol