#239 Niet kijken

Ze wil niet kijken hoe haar acht jaar jongere zusje opstaat en naar de rand van het zwembad flaneert, hoe zich gelijktijdig overal gezichten oprichten met zonnebrillen die toevallig, heel toevallig, de kant van haar zusje op staan. Haar zusje ziet het ook, al doet ze alsof dat niet zo is. En natuurlijk weet ze, daarvoor hoeft ze niet eens die terloopse blik opzij te werpen, ze wéét dat mama ook kijkt. Mama zuigt haar ranke gestalte in zich op. Dat zonnige levensgenietende lijf vol jeugd, perfect gevormd, volmaakt blonde haren, bikini die net verhult wat hij moet verhullen. Gloeiend van trots kijkt mama hoe het zusje soepel het water in duikt. Het is bloedheet. Ella probeert niet te denken, niet om zich heen te kijken. Ze wil alleen maar even afkoelen. Zij heeft geen borsten, geen mooie zandloper met ronde billetjes, maar ze is wel veel slanker dan haar zusje. Mager, zeggen mensen zelfs. Sierlijk lopen kan ze niet goed, maar die paar stappen naar het zwembad, die moeten toch wel lukken. Ze wil er niet aan denken, alleen maar afkoelen. Jezelf zijn, dat is toch het belangrijkste, dan ben je toch eigenlijk het mooist? Ella staat op en loopt langzaam, met haar hoofd rechtop en haar schouders naar achteren, de zeven, nee acht, passen naar de rand van het zwembad. Ze brandt haar voeten, maar doet alsof ze het niet voelt. De zon schijnt in haar gezicht en een paar tellen ziet ze niets. Dan laat ze zich in het ijskoude water vallen. Als ze boven komt en het water uit haar ogen heeft gewist ziet ze ligbedden met voetzolen op haar gericht, overal waar ze kijkt alleen maar voetzolen.