#238 Van ruilen, komt huilen.

‘Twee biertjes en een wijntje?’ Gerard verheft zijn stem vanuit de keuken. ‘Doe mij toch ook maar een wijntje,’ Ans glijdt even met haar hand langs Gerards rug. Hij schrikt, had haar niet horen volgen. Ze staat zo dicht tegen hem aan dat hij haar adem in zijn nek voelt. ‘Niet hier,’ sist Gerard. ‘Jezus Ans, ze zitten in de woonkamer daar. Hij knikt met zijn hoofd richting de half gesloten deur. ‘Heerlijk!’ Jessica neemt een grote slok van haar wijn en legt de kaartjes met letters nog eens recht. ‘Waar is het glaasje, Jan?’ Jan zet het kleine borrelglaasje tussen de uitgeknipte letters, die in een waaier op de eettafel liggen. ‘Spannend schat,’ zegt Jan en wrijft even over de rug van zijn vrouw Ans. Deze knikt instemmend en glimlacht over de tafel naar Gerard en zijn vrouw. Ze leggen gevieren hun wijsvinger op het lege, omgekeerde glaasje. ‘Wacht even.’ Jan staat op, loopt door de kamer en doet het grote licht uit. Hij kijkt of niemand hem ziet. Snel draait hij de wijzers van de klok naar twaalf uur en zet hem stil. Stiekem gniffelt hij even en moet toegeven dat Gerard een moordwijf heeft. Dat Gerard net met Ans in de keuken stond in te tappen, stelde de vrouw van Gerard voor dat ze die andere twee wel even in de maling konden nemen. Of geloofde hij wel in het glaasje draaien? Hij had zijn hoofd in ontkenning geschud. ‘Kunnen wij contact krijgen met de contactgeest?’ Jessica zal het woord voeren hebben ze besloten. Het glaasje schiet eerst naar de letter J en vervolgens naar de A. Ans zet grote ogen op en kijkt Jan aan. Jan trekt zijn schouders op om te zeggen: ik deed niets. Dan kijkt ze naar Gerard. Ook hij kijkt oprecht verbaasd. Ze gaan verder. Het blijkt de oma van Jessica te zijn. Oma Alie. Vier vragen later kunnen Jessica en Jan hun lachen bijna niet meer inhouden. Tranen wellen op in hun ogen. Ze knipoogt even naar Jan en gaat verder. ‘Oma, ontmasker de vuile bedriegers!’ zegt Jessica dan met donkere stem. Jan legt zijn vrije hand al op de leuning om op te staan, wanneer een vreemd gekraak de kamer vult. Even is het doodstil en dan liggen Ans en Gerard achterover op de grond, de poten van hun stoelen lijken geknapt als luciferhoutjes.