Ik had mijn zelfgemaakte pruikje voor de eerste keer op. Als tijdens een generale repetitie. Het zat nog altijd wat scheef dus ik schoof het af en toe opzij. - Durf het maar niet te doen als het zover is. Dat moet er zo natuurlijk mogelijk uit zien- Tom siste in mijn richting terwijl hij de juiste touw probeerde uit te kiezen. Ik negeerde hem en bleef ons karretje duwen dat al half vol zat met de spullen die we nodig hadden: een set messen, tape, zwarte mutsen, waterstofperoxide en een fles wodka. Voor de zekerheid. - Kijk naar uzelf – antwoordde ik, op mijn tenen staand. Wie verstopt de scharen helemaal van achter? - Ik hoef geen stommiteiten te verzinnen. Ik kaal me gewoon scheer. Punt. Zorg er maar voor dat niemand je kan herkennen. Hij trok me aan mijn hand en duwde me vooruit. Nu liepen we braaf naast elkaar tussen de regels vol ontbijtgranen. Net een keurig stelletje dat op een zaterdagochtend haar boodschappen voor de hele week doet. - We hebben het toch afgesproken – ik probeerde me los te wringen maar hij hield me stevig vast – En doe nu nou even rustig. Achteraf verdwijn je gewoon van de aardbol. - Tja – mompelde ik terwijl ik mijn nagels in zijn hand harder duwde – Ik ga weg. Ik huur een huisje aan een meer en ik stop me vol hoogcalorische repen tot ik zo dik wordt als die van ‘Gone Girl’. Zo herken niemand me toch. Ik bel je uiteraard nooit. En je probeert me ook niet op het spoor te komen. – Ik rammelde ons doordacht plan voor de zoveelste keer af. Nu begon het eindelijk vrij simpel te lijken. Ik maakte me los van Tim’s wurging en rende een paar stappen vooruit. - Blijf vooral met je smerige potten van mijn lijf af. Dat was nooit de afspraak. Hij zuchtte alleen en toonde me zijn middelvinger. Zijn volwassenheid heb ik altijd geapprecieerd. We waren bijna klaar. Alleen die stomme touw nog. Dan konden we aan de klus beginnen.