Wekelijkse schrijfopdracht #233 – Het Valentijn-boeket Het Valentijn-boeket Na een Europese vlucht stapt Elien naar het busstation onder Brussels Airport, om te wachten op een snelle busverbinding van de luchthaven. Hij besluit naar het huis van zijn vriendin te gaan. Vermoeid kijkt hij om zich heen. De receptie van gistermiddag verliep uitstekend maar helaas eindigde de gezellige afscheidsavond in een roes van afgrijzen. Wat heeft hij zich toch laten gebruiken door die vrouwen van plezier; hij liet dat nota bene zelf allemaal toe. Waarom, waarom? Nu zit-ie met de gebakken peren. Berooid en geradbraakt op alle fronten. Hij voelt zijn hoofd rood worden van schaamte nu hij aan zijn Heleentje denkt. Hij wil naar haar toe, naar zijn meisje dat zijn hoofd een maand of acht geleden, op hol bracht. Een fris jong ding van amper achttien lentes. Hij heeft haar achtergelaten zonder beloftes van terugkeer. Slappe zak; hij kan zich wel voor zijn kop slaan. Maar, geeft hij toe: zij kon er ook wat van, ze was als was in zijn handen, leergierig en meegaand. Iedere lichaamsopening werd onderzocht. O, god wat verlangt hij naar haar. Dat lieve ongeschonden vlees, vergeleken bij die grieten van gisteravond. Een gevoel van afschuw neemt bezit van hem. Het beneemt hem bijna de adem; hij krijgt het tot stikkens toe benauwd. Daar komt de bus. Er zijn niet veel passagiers, hij zoekt een plaats achterin. Op een reclamezuil ziet hij dat het vandaag Valentijnsdag is. De dag van de liefde. Kom op, weg met die afschuwelijke herinneringen; zorg dat je een bloemetje krijgt en dan op weg naar het huis van mijn meisje. Ze zal er toch nog wel wonen? De paniek slaat toe: een bloemetje, een bloemetje moet hij hebben maar waar haalt hij een bloemetje vandaan? Hij kijkt de bus rond, er zijn niet veel passagiers, maar dan ziet-ie op de rij naast hem, op een stoel daarvoor…; hij rekt zich wat uit, ja aan de rechterkant een groot boeket rode bloemen met witte lelies? Het ziet er in ieder geval fris uit, hij laat zijn ogen over de enkele passagiers gaan, verwisselt dan rustig van plaats. Hij zit nu naast het eenzame boeket. Vergeten door een minnaar met teveel haast? Wat een geluk, die bloemen komen hem goed van pas. Enkele passagiers zijn al uitgestapt. Nog even dan is het zijn beurt, voorzichtig pakt hij het boeket op. Het zijn rode rozen met witte lelies. Hij wordt weer warm bij de gedachte aan zijn meisje. Het boeket is precies zijn Heleentje: wit met rood: het wit van de onschuld en het rood van de hartstocht. Hij voelt hoe de opwinding bezit van hem neemt; hij wordt er draaierig van. Nu even ontspannen, dan gaan we straks knallen, mijn meisje. Nog even doorlopen, die lantaarnpaal komt hem bekend voor. Ja, daar staat het huis, hij loopt het tuinpad op en belt aan. Als ze nu maar thuis is. Stap – stap, er loopt iemand rustig de trap af, dan gaat de deur open en ziet hij Heleentje met doffe haren en een dikke buik. Hij ziet haar rood worden en zelf voelt hij het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Achter haar verschijnt een oudere vrouw met een klein Maltezer hondje op haar arm, met een rood strikje om zijn nekje en donkere ogen, die hem, evenals de twee vrouwen verbaasd aanstaren. Elien weet niets te zeggen; is met stomheid geslagen. Angst, verbazing en wanhoop strijden om toerbeurt en gieren door zijn lichaam. Hij probeert te praten; komt echter niet verder dan een paar verwrongen klanken. Hij wil het liefst alles ongedaan maken, duwt zijn hoofd in de bloemen en klapt met zijn volle gewicht voorover in de hal op de wit betegelde vloer. Bloed golft uit zijn mond …; dan is zijn geest voorgoed verdwenen.