Hij is al drie keer opgestaan, minstens. Zijn onrust steekt mij net zo min aan als mijn rust hem. Ik kijk niet op wanneer een metalige damesstem de wachtruimte vult, of de borden nogmaals verspringen, vertraging op vertraging meldend. Hier binnen is het aangenaam, de sneeuw kan me niet deren en iemand heeft bij het instappen in de laatste bus die kwam langsglibberen zijn krant achtergelaten. De datum is roodgedrukt, 14 februari. Zelfs serieuze kranten krijgen infantiele neigingen onder invloed van de commercie, maar ze hebben er niet minder nieuws om verzonnen. Voor de vierde maal komt hij naast me zitten. Ik herschik mijn krant iets om ruimte te maken. Hij heeft ten minste een besluit genomen. Rode rozen en gipskruid in glimmend cellofaan. Vast te veel voor betaald. Er zit een lint met hartjes om. Behalve rust, probeer ik enige bemoediging in mijn glimlach te leggen. Hij trekt kort zijn mondhoeken op, maar slaat tegelijk zijn ogen neer. Trump medewerkers hebben gelogen. Ik verbaas me over de knuffelbaarheid van Brexit, terwijl op de achtergrond de blikkige dame haar ding doet. Het cellofaan naast me ritselt. Holleeder heeft ook al gelogen. Meer geritsel. Hij staat op. Alweer. Arme jongen. Zijn schaduw valt op mijn nieuws. Duitsland is niet in recessie. Twee stappen. Een randje schaduw aan de bovenzijde. Twee stappen. Hij is terug. “Erhm ...” Ik kijk op. Hij kijkt naar de grond. Naar mij. Naar de bloemen. Naar mij. Over zijn schouder. Naar mij. “Ik, uhm ...” Ik zeg niets. Het zou zo maar betuttelend kunnen klinken. “Ik moet even naar het toilet. Zou ik deze zo lang hier kunnen laten liggen?” “Maar natuurlijk, jongeman. Dat is een fraai boeket, wat je daar hebt.” Ze zal er vast verguld mee zijn, slik ik in. “Ik zal er een oogje voor je op houden.” Hij legt de bos voorzichtig naast me op de bank, kijkt van de bloemen nog eens naar mij, knikt kort en stapt weg. Ik stel me haar voor met sneeuw in haar haren en lichtjes in haar ogen. Homo's moeten ook bloed kunnen doneren. Het kan ook een hij zijn, die die bloemen straks krijgt. Het blijft een fraaie bos. De blikken dame rammelt. De Nederlandse economie groeit. Maar sociale woningbouw blijkt financieel onhoudbaar. Ze piept en kraakt nog wat meer. Hema doet plastic zakken in de ban. De borden verspringen. En weer kraakt de dame. Voetstappen naderen de bank. Het boeket ligt veilig naast me. Een vlaag koude lucht komt met de passagiers de ruimte binnen. Hij loopt onverwacht doelbewust langs de bank. Ik laat mijn krant zakken. Zij stapt hem tegemoet. Die glimlach maakt al zijn zenuwen ongegrond. Ik weet niet hoe lang ze daar verstrengeld staan of hoe lang ik ernaar blijf kijken voor ik mijn krant weer opneem. Pas als ik hem uitheb, zie ik het boeket naast me in de verlaten wachtruimte liggen.