#233 Het land van de onbegrensde mogelijkheden

Er was eens een koningin die regeerde in ‘het land van de onbegrensde mogelijkheden’. Een klein land waar de zon bijna altijd scheen en de hemel één van de grenzen vormde. Er werd gezond gegeten in dit land en de mensen waardeerden hun leven over het algemeen met een acht. Op een dag plaatste de paleisbode slecht nieuws op de Facebookpagina van de koningin. Zij was ziek en de bode nodigde alle onderdanen uit op het paleis en met voorstellen te komen om hun koningin zo snel mogelijk te genezen. Na een langdurige voorselectie bleven er zes serieuze kandidaten over die hun plannen aan de koningin mochten presenteren. Zij kregen te horen dat de koningin door haar onevenwichtige hormoonhuishouding een vorm van borstkanker had gekregen die zich daarna een weg door haar lichaam had gezocht en ook elders was neergestreken. De paleisarts, één van de zes kandidaten, wist dit al. Hij had de koningin reeds eerder voorzichtig maar duidelijk medegedeeld dat hij weinig hoop had. De koningin weigerde dit te geloven en lachte hem luchthartig toe terwijl ze zei: ‘We zullen zien beste man, je kan alles van mij afnemen behalve mijn hoop en vertrouwen.’ De paleisarts, die een saai baantje had omdat hij bijna nooit in actie hoefde te komen, werd nu ineens geconfronteerd met vijf concurrenten. Dit had zijn moment moeten zijn. Na een jarenlange studie was dit zijn kans om de ideale medicijncombinatie samen te stellen om de koningin beter te maken, al leek hem dat een bijna onmogelijke opgave gezien de ernst van de situatie. Hij zag zijn naam al in gouden letters op de muur van het paleis staan en droomde van zijn langverwachte succes. De medicijnen zou hij in het buurland bestellen, waar hij een goedlopende fabriek kende via een studiegenoot van vroeger. Ze waren duur had hij al gezien, maar de koningin had geld dus dat vormde geen belemmering. ‘Met wie heb ik het genoegen?’, vroeg de koningin die tot verbazing van de aanwezigen blaakte van gezondheid en er uitzag alsof ze haar leven nog steeds een tien gaf. Rond haar troon stonden vazen gevuld met witte en rode rozen die de audiëntieruimte vulden met de geur van de liefde. De eerste die het woord naam was een Chinese vrouw, klein van stuk maar groot van kennis over geneeswijzen die al eeuwenlang in China werden toegepast. Ze hield een bevlogen pleidooi over naaldkunsten die de koningin zeker zouden genezen. De koningin die wel eens van acupunctuur gehoord had huiverde bij het beeld van naalden in haar mooie lichaam, maar knikte desondanks enthousiast. De tweede persoon was een engel van een ongekende schoonheid. De koningin vroeg zich af of ze haar vaker gezien had, want ze had iets bekends. Geboeid luisterde ze naar de engel die vertelde over wedergeboorte, genezende energie, het pad van de ziel, meesterschap en nog veel meer. ‘Ken geen angst, geliefde koningin,’ zei de engel. ‘Alles zal goedkomen en daarna zult u de diepere betekenis begrijpen van de reis die u nu gaat maken. Het enige wat u hoeft te doen is mediteren en contact met mij maken wanneer ik straks weer terug naar huis ga.’ De derde aanwezige was een gespierde jongeling die zich aanbood als haar personal trainer. ‘Mooie koningin, vertrouw op mij, samen zullen we er alles aan doen om u zo snel mogelijk weer de oude te maken. Als ik zo vrij mag zijn dan raad ik u Yoga aan, naast alle mogelijke vormen van beweging in de natuur van ons prachtige land. Van de vierde persoon was de koningin al jarenlang een groot bewonderaar. Ze noemde haar ‘mijn kruidenvrouwtje’ en had al haar boeken binnen handbereik, zodat ze erin kon bladeren wanneer ze even rust vond in haar drukke leven. De koninklijke kok mocht alleen recepten maken uit deze boeken, wat altijd een feestje was, want er was keus in overvloed. ‘Als ik zo vrij mag zijn, Uwe Hoogheid,’ zei de beroemde voedingsdeskundige, ‘dan raad ik u aan om voeding als uw medicijn te gebruiken. Ik weet dat u al jarenlang gezond eet, maar er zijn veel voedingsmiddelen die u kunnen helpen om uw hormoonevenwicht te herstellen en de kanker uit uw lichaam te verdrijven. De vijfde aanwezige stelde zich voor als coach en creatief therapeut. ‘Ik weet dat u over een enorme innerlijke kracht bezit, mijn lieve koningin,’ zei de kleurrijk geklede man. ‘Samen met u zal ik deze krachtbron gedurende het hele hersteltraject aanboren en zullen we mooie dingen creëren. Dit zal u helpen om u goed te blijven voelen en nog sterker te worden dan u nu al bent.’ De zesde persoon herkende de koningin als haar eigen paleisarts. Ze kwam hem wel eens op de gang tegen maar had hem zelden een bezoekje gebracht. Toen hij haar het recente onheilsbericht bracht was ze zo geschrokken dat ze zich weinig van het bezoek herinnerde. ‘Zoals ik u al eerder heb verteld, Uwe Hoogheid, dient u zo snel mogelijk met chemotherapie te beginnen. Daarna zal helaas uw borst vervangen moeten worden en zal er nog een bestralingstraject en hormoonmedicatie volgen. Ik regel dat u voor dit alles uw paleis niet hoeft te verlaten,’ zei de paleisarts zelfverzekerd. De koningin rechte haar rug, keek de zes mensen voor haar om beurten diep in de ogen en zei: ‘Lieve aanwezigen, ik dank jullie voor de moeite die jullie hebben genomen om mij jullie herstelplannen te presenteren. Ik ben onder de indruk. Jullie kunnen je straks bij mijn secretaris melden om de zakelijke details door te nemen. Samen met jullie wil ik deze reis maken en ik vertrouw erop dat jullie niet alleen mij maar ook elkaar zullen helpen. Jullie worden het nieuwe superteam van mijn mooie land en wanneer ik genezen ben zullen jullie heel veel andere mensen gaan helpen. De witte roos zal het symbool van hoop en vertrouwen zijn. De rode roos, maar dat weten jullie al, staat voor de liefde.'