Schrijfopdracht #231 - Toekomst

Dit was geen goed idee. De maan staat veel te helder, dit was niet het juiste moment. Gevaarlijk zelfs. Er was geen andere mogelijkheid en toch bleef het een slecht idee. Dit zou de toekomst veranderen. Dit kon een nog grotere slachtpartij voorkomen. Dit zou zo veel leed kunnen voorkomen. En toch voelde het aan als verraad. Zelfs de natuur leek het zo te zien. De koude wind sneed door bont en leer. Het woud was dood. Dieren verdwenen. Of toch niet? Wat was dat geluid? De kale kruinen die in elkaar haakten? Er kraakte iets daarboven. Nog eens. Wat als iemand gevolgd was? IJsregen, het was ijsregen. Langzaam maar zeker kwamen er wolken op. Alsof de koude nog niet voor genoeg ellende zorgde in deze hopeloze nacht. Zelfs diep uitblazen van adem was niet genoeg om de met bloed bevroren handen te warmen. Het was niet zijn eigen bloed. Het besef nam alle moed weg. Dit duurde te lang. Er was iets fout gelopen. Toch bleef hij wachten. Te veel waren er gesneuveld in een gevecht met enkel verliezers. Een gevecht dat al maanden aan sleept. Sommigen weten zelfs al niet meer waarom er gevochten wordt. Dit moest stoppen! Al het doden, al het slachten. Want daar leek het op: zag je iets bewegen, dan stak je er je wapen in. Het werd zelfs onduidelijk als het vriend of vijand was. Ieder vocht tegen alles wat leefde. De grond werd bezaaid met lichamen en ingewanden. Dit was monsterlijk. Sterven werd een zegen, overleven een vloek. Want dan zou je nogmaals in op het veld gestuurd worden. Een andere plek, een ander leger, hetzelfde verhaal. Instinctief grepen de vingertoppen naar de goed gevulde geldbuidel. Dit moest gebeuren, maar was hij wel geschikt? Misschien zou een ander meer kans hebben? Misschien... uitvluchten. Het waren uitvluchten om de angst niet onder ogen te zien. Het was vreemd om hier angst te voelen terwijl de ware nachtmerrie de voorbije dag plaats vond. Het was niet zijn eerste maal in een veldslag, maar wel de eerste maal waar het duidelijk werd dat ze slachtvoer waren. Niet meer niet min. Een afleiding, een strategische zet. Ongevoelig en onnodig moorden terwijl de aanvoerders er plezier uit halen. Wederom streelden de vingertoppen over de geldbuidel. Was het stoppen van deze moorden met moord wel verantwoord? Was dit niet hetzelfde? Was hij in de persoon veranderd die ze zo verachtten? Velen waren eens, maar het bleef zijn idee. Neen, dit was geen goed idee. Dit ging te ver. Er waren andere manieren. Het was tijd om terug te keren, om dit af te blazen en het geld terug te geven. Er was iets tussen de bomen. Een licht. De voorbije koude leek niets met wat de angst deed. Het was te laat om terug te keren. Het licht kwam van een lantaarn en het kwam dichter. Dit was het dan. Nu zou de toekomst veranderen, goed of slecht, het zou veranderen.