Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling maakte de schim die ik zag schokkende bewegingen. En ondanks de frisse winterkou vluchtte er damp uit het lichaam dat in de ijzige lucht verdween. Ik wist dat het ging komen. Ik wist het al zo lang. Maar toch was ik niet voorbereid op dit moment. Langzaam bewoog ik me in de richting van de schim. Bij elke stap die ik zette prikte een scherp zure geur harder in mijn neus. Ik liep door, richting de schim, die nu een steeds duidelijkere vorm aannam. Een kleine staart stak zwakjes in de lucht. Ik rende er naartoe en liet me op de grond vallen. Ik wilde het aanraken, maar vond geen onbeschadigde plek om vast te houden. Voorzichtig tilde ik het hoofdje op. Het lichaam begon te spartelen en drie nagels sneden drie krassen in mijn huid. Ik pakte de doek die ik had meegebracht en wikkelde deze om het gebroken lichaam. Tranen stroomde over mijn wangen toen ik mijn kat op de eettafel legde. Vosje was totaal platgereden. Mijn trillende maakten de verbandtrommel open en bewogen zich met naald en draad richting de kat. Bij elke aanraking schreeuwde de kat het uit en kreeg ik een haal. En bij elke poging werd ik gefrustreerder, hardhandiger, verdrietiger. Ik kon dit. Ik kon haar repareren. De verschoven botten duwde ik weer op de goede plaats. De ooit zo witte vacht was doordrenkt in bloed. En naarmate ik haar weer in elkaar zette hield het gejank van de kat op.