Langzaam werd de geur van dennennaalden verdrongen door een geur die ik nooit meer zou vergeten en nog dagenlang op mijn huig zou blijven liggen. Ik verliet het wandelpad en liep een stukje verder het bos in. Plotseling zag ik de bron van deze doordringende, penetrante, reuk. Eerst zag ik dat omgevallen trapje, toen zag ik haar. Een jonge vrouw was daar, hangend aan een tak, tot rust gekomen. Weer en wind hadden haar schamele kleding geminimaliseerd en wurmen, torren en ander gedierte hadden zich te goed gedaan aan haar lichaam. Dat het een jonge vrouw was die hier hing was echter nog duidelijk zichtbaar. Het beeld nam mij zo in beslag, dat ik de geur niet meer rook. Ik belde 112, kreeg moeizaam verbinding op deze afgelegen plek, vertelde wat ik aantrof en gaf een zo duidelijk mogelijke omschrijving van deze plaats. Daarna voelde ik mij toch schuldig. Schuldig aan het verstoren van haar zelf gekozen rust. Waarom deze keuze? Wat bracht haar om haar leven te beëindigen en waarom op deze manier? Dit was in maart vorig jaar en ik ben weer op die plek en draai de film even af. Inmiddels weet ik het hele verhaal over deze 23 jarige vrouw. Haar beide ouders waren in 2013 bij een verkeersongeluk om het leven gekomen. Haar vader bleek nog een vriendin te hebben waarbij ze een 5 jaar jongere halfbroer had, maar daar was geen contact mee. Ze leefde alleen, bijna een kluizenaars bestaan, en wilde niemand tot last zijn. Ze opperde wel eens dat zij niet om het leven had gevraagd en ze noemde zichzelf een drift explosie van haar ouders. Voor haar was dit duidelijk een gekozen levenseinde, zonder een ander tot last te willen zijn. Vertrokken uit een bestaan dat zij nooit heeft gewild.