# 227 De Studio
Zijn studio lag midden in de stad. Niet dat iemand zich er ooit van bewust was dat de ruimte bestond. Het was namelijk het zoveelste deel van de stad dat totaal onder de radar verdween. Zo ook de mannequins die er huisvesten. Ze sierden de ruimte, staand, liggend, zittend of poserend in een standje dat hem ambieerde. Af en toe was er een briesje, samen met wat zonlicht dat net langs de stukken krant naar binnen scheen. De kleding van de mannequins wapperde dan subtiel. Dat vond hij spannend. Hoe het hemd net genoeg van een tepel vrijmaakte. Het deed hem denken aan die tijd, toen hij nog thuis woonde en zijn camera zijn enige toeverlaat was. Hoe de buurvrouw daar altijd stond, een silhouet achter het raam. Jarenlang was ze zijn muze, zijn vertier. Tot ze op een dag hem naar binnen vraagde en duidelijk werd dat ze al die jaren wist dat hij haar bekeek. Ze gaf hem toestemming om verder te kijken en aan te raken. Echter de emotie om te voelen had zich minder ontwikkeld. Hij wilde haar beeld, zonder beweging, zonder geluid, evenmin ruis. Ze werd zijn eerste.
Na al die jaren, vond hij zijn studio. De kou heerste, de leegte overwon.
Een duif landde op een van zijn mannequins en liet zijn excrement achter. Ze kwamen binnen via de ventilatieruimte. Voorzichtig pakte hij het beest vast en draaide zijn nek 180 graden. Met een doekje veegde hij over de mond van de mannequin. De duivenpoep vernielde de lippenstift en hij flipte uit. Hij sloeg het hoofd van de romp en het rolde smakkend door de ruimte. Het kwam terecht bij een tafelpoot. Hij liep richting de tafel en staarde naar de alternatieven. De duif had hem uit zijn element gebracht. De alternatieven waren te klein. Hij greep zijn camera en scrolde door de foto’s.
Voyeurisme hier, lees ik. In
Lid sinds
8 jaar 9 maandenRol
Wel knap, een compleet
Lid sinds
6 jaarRol
Hoi J.C. Hommel, wat een
Lid sinds
7 jaar 10 maandenRol