Een hele opgave om vrijend onder een tafel terecht te komen. Arme Kareltje... Graag gelezen.

Hadeke, Compleet verhaal met kop en staart. De formulering kan hier en daar wat krachtiger. 'De zon heeft (met zijn warmte) het laatste restje zuurstof uit het water verdreven (en is onder de horizon weggedoken.)' 'en had zij met de pin van de gesp van mijn riem deze boodschap gekrast.' (lees eens hardop) kan ook zo: en kraste zij met de gesp van mijn riem deze boodschap

Een compleet verhaal met kop en staart, zoals Jan ook al zegt. Alleen was dat bij deze opdracht niet (specifiek) de bedoeling. Zo'n alle inzendingen voor deze opdracht die ik tot nu toe gelezen heb, zijn eigenlijk op zichzelf staande, complete verhaaltjes. Blijkbaar wil bijna iedereen toch het liefst iets afgeronds schrijven, wat er bij een korte tekst bijna automatisch toe leidt dat je naar een (liefst verrassende) ontknoping, clou of wending toe gaat schrijven. Waardoor al die verhaaltjes in zekere zin ook een beetje op elkaar gaan lijken. Dat vind ik wel een beetje jammer. Niet elke geschreven tekst hoeft een op zichzelf staand geheel te vormen, en deze opdracht had dus juist iets anders voor ogen.Het vermijden van bijvoeglijk naamwoorden was natuurlijk geen doel op zich, maar stond ten dienste van iets anders: beelden, vergelijkingen, metaforen, enz. gebruiken om een omgeving te 'schilderen'. Er wordt hier wel een omgeving geschetst, maar toch vrij summier, slechts binnen het kader van de verhaallijn. Een paar taaltechnische punten: John Doe en Jan hadden ook al opmerkingen over deze zin: 'Al vrijend waren we onder de tafel beland en kraste ze met de gesp van mijn riem deze boodschap.' Ik heb er ook iets op aan te merken, maar wel iets anders dan de twee heren: Als het al lastig is om al vrijend onder de tafel te belanden, hoe lastig is het dan wel niet om al vrijend met de gesp van een riem een boodschap in een tafelblad te krassen? Er is namelijk sprake van een foutieve samentrekking. Zie bijvoorbeeld https://www.braint.nl/taalgids/stijlfouten/foutie… voor meer informatie. Er is sprake van een nevenschikking van twee zinnen die bepaalde elementen gemeen hebben: 'We waren onder de tafel beland' en 'ze kraste met de gesp...' Het belanden gebeurde 'al vrijend' maar het krassen vermoedelijk niet. Maar zo staat het er nu wel. In de tweede zin binnen de nevenschikking moet dus juist geen inversie worden toegepast. Het moet worden: 'Al vrijend waren we onder de tafel beland en ze had* met de gesp van mijn riem deze boodschap gekrast*.' Het verdient aanbeveling om dan na 'beland' even een komma toe te voegen (voor wie nu gaat roepen dat je voor het woord 'en' nooit een komma mag gebruiken: dat mag dus wel, waar nodig en/of wenselijk). Overigens vraag ik me ook af of je iets als 'J&L4ever' wel een boodschap zou moeten noemen. Ik zou persoonlijk denk ik eerder kiezen voor iets als 'motto'. * want je schrijft 'waren beland', dus als je in diezelfde tijd wilt blijven, moet je hier ook 'had gekrast' gebruiken en niet 'kraste'. ook incorrect is 'iemand waarmee'. Dat moet 'iemand met wie' zijn. 'waarmee' verwijst naar een wat, een ding, niet een wie, een persoon. ALs je 'waarmee' in 'met wie' verandert, zie je wat er nog meer mis is met deze zin, want dan wordt het: 'Naar iemand met wie ik samen onze zelfstandigheid kan versterken.'met wie ik samen...' kan natuurlijk niet. Hier moet nodig verder aan gesleuteld worden. Tot zover de taaltechnische kwesties. Dan had ik ook nog wat inhoudelijke/stilistische punten: De tekst van het briefje dat op tafel ligt vind ik heel goed. Heel geloofwaardig. Ik denk dat het sterker overkomt als je het zinnetje ervoor gewoon weglaat, en dan hooguit de zin direct erna een beetje aanpast (alleen om eventueel duidelijk te maken dat de ik-persoon het briefje aantreft en niet zelf heeft geschreven). De tekst van dat briefje is een lekkere binnenkomer. 'We houden contact via briefjes....' --> Ik zou hier waarschijnlijk 'We houden nog altijd/steeds contact via briefjes...' van maken. Anders leest het een beetje vreemd, aangezien dit waarschijnlijk wel het allerlaatste briefje uit de serie is. zonder 'nog altijd' of 'nog steeds' ademt het naar mijn gevoel net iets te veel continuïteit die nog door zal blijven lopen. 'Kareltje drijft met zijn buik omhoog aan de oppervlakte van het water.' Er wordt hier wel op erg veel manieren gezegd dat Kareltje dood is: hij drijft, zijn buik is omhoog gericht, hij bevindt zich aan de oppervlakte van het water. Dat kan wel wat minder. Dat geeft de zin juist meer kracht. Lezers hebben niet zo veel herhaalde informatie nodig, dan voelen ze zich juist niet serieus genomen. Ze vullen het zelf wel verder in, met extra plezier juist. 'Ik loop naar de tafel en kantel hem op zijn zij.' --> Ik betwijfel of een tafel een zij heeft. 'Het lijkt een poging om me bij de onderkant van het tafelblad weg te houden.' ---> Mooier zou zijn: 'Ze lijken te proberen mij bij de onderkant van het tafelblad weg te houden.' Dan sluit het ook beter aan bij de zin erna. 'J&L4ever staat er halverwege in het blad gekrast.' 'halverwege' associeer ik met een traject dat wordt afgelegd. '(precies) in het midden' lijkt me hier geschikter. 'Ze is verdwenen, haar keus, ze verwarmde me, ontnam me de adem en dat wist ze.' Pas bij deze zin heeft de lezer door dat het briefje door een vrouw is geschreven. Niet dat dat een probleem hoeft te zijn. Pas in de een na laatste zin weet de lezer uiteindelijk ook dat de ik-persoon een man is. Zolang dit maar bewuste keuzen zijn. De overgang van 'ze verwarmde me' naar 'ontnam me de adem' komt eningszins bevreemdend op mij over. Alsof er iets ontbreekt. Ik zie de logica van de opsomming niet. Het zou al helpen als er 'maar ontnam me tegelijkertijd ook de adem' zou staan. 'iemand die nieuwe eigenschappen...aan mij... weet toe te voegen' --> eigenschappen aan iemand toevoegen? ik vind het niet echt lekker bekken hoor. Ten slotte wilde ik nog wat zeggen naar aanleiding van je toelichting over het zuurstof in de vissenkom. Dat gaat dus over deze zin: 'De zon heeft het laatste restje zuurstof uit het water verdreven en is onder de horizon weggedoken.' (Blijkbaar stond daar in eerste instantie nog het woord 'warmte' tussen en het lijkt mij inderdaad ook een goede keuze om dat weg te laten. Ook hier geldt: laat het de lezer zelf invullen, dan voelt hij/zich zich serieuzer genomen. Maar verder: dat doet de zon natuurlijk niet hè, zuurstof uit water verdrijven. De zon verwarmt het water, waardoor het uiteindelijk verdampt. Het heeft geen aandacht voor eventuele zuurstof. Maar goed, dit is gee wetenschappelijke verhandeling, dus van mij mag het. Gevalletje dichterlijke vrijheid. Ook hier geldt: zolang het maar een bewuste keus is. Belangrijker is dat (ook) mij de link naar het gedrag van de ex, waarvan je in je reactie op Jans opmerking melding maakt, bij het lezen volledig was ontgaan. Dus ik zou je aanraden dat er een stuk dikker bovenop te leggen. Bijvoorbeeld door voor woorden te kiezen die juist typisch zijn voor hoe men naar menselijk gedrag verwijst, of een formulering toe te passen die je dan verderop, als je het over de ex hebt, (nagenoeg) letterlijk herhaalt. Iets met adem benemen/afsnijden bijvoorbeeld. het werkwoord 'verdrijven' ('zuurstof uit het water verdreven') vond ik hier trouwens sowieso al niet echt geslaagd.

Hadeke, ik vind je briefje origineel gevonden en heb je tekst graag gelezen. Van de reacties heb ik heel veel geleerd, mijn dank. Toch quotte ik even op het onderdeel vis dood doordat de zon de zuurstof uit het water haalt. Indirect wel: de zon verwarmt het water, waardoor waterdamp en O2 uit het water ontsnapt. Daarom wordt in een warme zomer door brandweer water in vijvers gespoten, mn het erin spuiten geeft extra toevoeging van zuurstof. Maar dit terzijde. Ik wens je een inspirerend 2019.

Interessant weetje, over dat inspuiten van water in vijvers om voor extra zuurstof te zorgen, bedankt mw.Marie. Toch blijf ik het dan wel een beetje een (te) ingewikkelde toestand vinden en vraag ik me af of de bedoeling van de schrijver bij de (meeste) lezers binnen zal komen.

Hoi Hadeke,een mooi stukje met een sterk begin in de vorm van het briefje. Kareltje past prachtig in de symboliek van het geheel. Misschien is het einde sterker als je 'Een bezem door mijn leven.' weghaalt? Het huis dat je schoonveegt is op zichzelf al een mooie metafoor voor je leven. De twee zinnen onder de streepjes zou ik weglaten.

Deze week is net als het bijwonen van een aangenaam college. Verhelderend en vooral inspirerend. Een mooie start van 2019.

Dank je wel Levina! Ik ben blij dat mijn 'stijl' van feedback geven (tot nog toe) niet verkeerd is gevallen. Had natuurlijk ook zomaar gekund.

Ik zie de kale omgeving toch wel zo voor me.

Ik kan het niet helpen, maar die tafel op zijn kop en de prominent aanwezige goudvis in combinatie met een afgelopen relatie. Het is 'de vis in de fles' zonder armageddon. En dan mis ik dus opeens armageddon.

Ik kan het niet helpen, maar die tafel op zijn kop en de prominent aanwezige goudvis in combinatie met een afgelopen relatie. Het is 'de vis in de fles' zonder armageddon. En dan mis ik dus opeens armageddon.

Dat komt misschien tot uiting in de volgende weekopdracht... 8)

Hoi Hadeke, bijzonder verhaal; mooie vorm met dat briefje, de dode vis en het lege huis vind ik sterke beelden! Genoten! NB aan de reacties te zien heb je een herschrijf gedaan, de eerste versie heb ik niet gelezen; deze versie vind ik top!

Mooi, Hadeke. Bijzonder hoe het lot van de vis gelijkenis vertoond met het lot van HP. Hoe de liefde ineens kan eindigen door een eenzijdige beslissing. Het beeld van de poten van de tafel die tegen willen houden dat de tekst aan de onderkant gelezen wordt is heel sterk. gr. Nynke