#226 Biertje?

De dagen na kerst, voor een student een limbo tussen kerst en nieuwjaar waarbij de dag van de week bij ieder onbekend en onbelangrijk is. Die dagen breng ik door met mijn vrienden, vergezeld door alcohol en het barpersoneel van onze stamkroeg. Breda is mooi, maar tijdens de feestdagen heeft ze iets magisch. De stad leeft en heeft een harmonieuze gloed over zich, met in het midden, als lichtbaken de grote, of onze lieve vrouwe-, kerk. Met mijn vrienden loop ik over de Grote Markt richting de Havermarkt, het uitgaanscentrum, en plots begrijp ik Guus Meeuwis wanneer hij zingt “en dan denk ik aan Brabant, want daar brandt nog licht”. Ik zou willen zeggen dat wij geen alcoholisten zijn, maar we lopen onze stamkroeg binnen en de barman, Kenny, begroet ons en tapt drie Hertog Jan, het gebruikelijke. Als ik eerlijk ben, had ik zes jaar geleden niet gedacht dat ik me ooit nog zo goed zou voelen als nu. Mijn jeugd was, op zijn zachtst uitgedrukt, onprettig. Ik was al vroeg volwassen en het stereotype betweterige nerd. Je kan je voorstellen hoe mijn klasgenoten daarop reageerden. Zo waren de laatste jaren van de basisschool en de eerste jaren van de middelbare school een hel. Gelukkig is die tijd nu achter mij, denk ik. Ik heb het nog niet gedacht, en daar komt hij binnenlopen. Mijn plaaggeest. Ik heb jaren mijn best gedaan hem te ontlopen. Normaal komt hij hier toch nooit?! Ik probeer hem te negeren en focus me op mijn vrienden. Het is mijn beurt om een rondje te halen en ik loop naar de bar. Er komt iemand naast me staan, dus ik kijk, tot mijn schrik recht in het gezicht van mijn kwelgeest. Hij begroet me en vraagt: “Biertje?” Ik accepteer.