Zo nu en dan waait de wind van voren, Dondert Het Geweten uit haar toren, Om te trekken aan uw oren. De kwelebabbe kan er niets aan doen. Tot spijt van wie het benijdt, ze moest iets kwijt over haar visie op de nieuwe, goede gierigheid. Gelukkig draait het niet allemaal om poen. Haar leven kent maar weinig glans, Ze weet al dat ze het gaat verliezen, Maar ze wil niet langer blijven kniezen. Het is misschien haar laatste kans. Hoe kan ik de mensen nog raken? Wat kan ik ervan maken? Ik probeer het met een milde uitbrander, alleen bestemd voor wie wat meer heeft dan een ander. Het valt te proberen, misschien dat het hen toch wel iets kan deren. In deze transparante tijden, zag Kwelebabbe alle mensen lijden. Zij wou hun hart verblijden en polarisering vermijden. Daarom schreef dit besje een recept, een gedicht, een lied…De loeikoei streefde naar perfectie… En haalde het niet. Alles wat heilig is kun je immers zo omkeren naar hypocriet. De zeven deugden en de zeven zonden Zijn nu eenmaal aan elkaar gebonden. Het zijn geen tegengestelden. Zoals ze ons vroeger ooit vertelden. Een storm raast door tot de bliksem iets heeft rechtgezet. Het staat u volledig vrij om de tonen zelf te kiezen, Hoe veel ervan te verdragen op uw trommelvliezen. Welke danspassen u wilt wagen op haar idioot sonnet. Naast torenbewoonster en mislukte zangeres, is Kwelebabbe namelijk naast Het Geweten, Ook gewoon een vrouw die gewoon moet eten. Aldus hier, afkomstig van een Russisch nep-adres: “Vooral op het einde van het jaar, Proberen we onze winkelkarren goed te vullen. Want op Feestdagen mag men al eens smullen. Ook u hebt uw boodschappenlijstje vast al klaar. Hoe vadsig is het om te wijzen, naar Scrooge-figuren die niet eens bestaan, dan de confrontatie met zichzelf eens aan te gaan? Is het niet ijdel om alleen zichzelf te spijzen? Maar toch, de nieuwe gierigheid is gul, laat de mensen achter geld aanhollen, De rest is nodeloos gelul. Eet u zich gerust een maagbreuk. De nieuwe gierigheid is gul. Commercie is de toverspreuk. Laat het geld maar rollen, laat het geld maar dollen, laat het geld maar sollen, Geef maar al uw centen uit. Koop een dode kerstboom. Versier met hem slagroom. Ga maar loos op dat diner. Voor het dessert misschien een crème brulée? Vul de kalkoen. Geef je dierbaren een zoen. Flambeer een banaan. Laat je maar eens gaan. Laat het u smaken, vooral op het einde van dit jaar. En vergeet niet, dierbare duiveltjes met engelenhaar: geld is niet het enige wat telt. Wees op zijn minst ook een beetje aardig voor elkaar.”