Hij zat nors voor zich uit te staren vanuit zijn grote luie, ooit sierlijke stoel. Het kon hem allemaal niet veel meer schelen en hij keek hoe de zon door zijn ramen scheen. De ramen waren bevuild en het zonlicht maakte dat de strepen vuiligheid nog een triestere aanblik kreeg. Hij zuchte en zette zijn ronde kleine bril met een klein gebaar weer recht op zijn neus. Zijn kinderen hadden gemopperd, wekelijks als ze op visite kwamen. Ze wilde dat hij eens naar buiten ging de buitenlucht opsnoof en eens een stel nieuwe meubels, een nieuwe bril en ook nog eens een stel nieuwe kleding zou aanschaffen. Hij had bij alles wat ze hem voorstelde eens diep gezucht. Ze vonden hem gierig maar hij had liever zijn oude vertrouwde meubels en zijn oude kleding en zijn veel te oude bril. Hij voelde er ook niks voor om naar buiten te gaan, de verstikkende hitte in of juist de extreme kou. Toch knaagde er een naar gevoel aan hem, misschien heel misschien moest hij toch eens aan zijn dochter vragen met hem mee te gaan naar het centrum van hun veel te grote stad waar hij als hij alleen zou moeten gaan alleen maar zou verdwalen in al die straten. Zijn dochter kon hem helpen met het uitzoeken met alles wat hij nodig had volgens zijn kinderen en dan zouden ze vliegensvlug terug naar huis gaan. Dan ging hij voorlopig ook niet meer dat overvolle centrum in en daarmee was de kous af. Hij strompelde wat vermoeid naar zijn telefoon, eentje waarvan de kleinkinderen een lachbui van hadden gekregen en belde zijn dochter om een afspraak te plannen. Zijn dochter was aan de andere kant van de lijn bijna van haar stoel gevallen en had meteen met hem een afspraak gemaakt voor de volgende dag voordat hij zich zou bedenken. De volgende morgen toen het zonlicht al fel door zijn ruiten scheen stond zijn dochter met haar auto voor de deur om hem op te halen. Haar kleine auto'tje zat best nog wel prima moest hij toegeven. Eenmaal aangekomen in het centrum moest hij even op adem komen van alles wat hij zag, bergen mensen gelach overal muziek en vrolijkheid. Stiekem verscheen er een glimlach op zijn gezicht. De norse trek in zijn gelaat verdween. De dag eindigde dan ook met berg tassen aan hun armen en een uitbundige lach op hen gezicht. Joella van den Broek