Hans en Grietje waren met hun ouders op vakantie in Afrika. Hun ouders die keihard dag en ook een deel van de nacht moesten werken, vanwege de moderne slavernij, hadden hen meegenomen op hun jaarlijkse vakantie. Ze kwamen uit Nederland, dus voor deze familie was het een belevenis. Doordat deze mensen zo hard moesten werken, hadden ze geen tijd om na te denken hoe het nu verder moest met hun lieve kindertjes. Vader zei: ‘We laten ze hier.’ Moeder moest daarop heel erg huilen en zei: ‘Dan blijf ik ook.’ ‘Wel nee,’ zei vader. ‘Hier in Malawi zijn de mensen zo lief. Die helpen Hans en Grietje wel. En over een jaar komen we immers terug. Dat is om voordat je het weet. Ze zullen het reuze naar hun zin hebben. Wij kunnen nog meer geld verdienen. Kunnen we misschien eerder met pensioen, want tachtig jaar is echt geen leuke leeftijd daarvoor hoor. En zoals vader zei gebeurde het. Op een morgen worden Hans en Grietje wakker in hun lodge en zoeken hun ouders. Grietje, gevoelig als zij is, weet het meteen: ‘Ze zijn zonder ons weggegaan. Kom laten we hen zoeken.’ Hans nam wat crackers mee en Grietje haar witte schelpjes, die ze gevonden had aan het strand van Zanzibar deze vakantie. Hand in hand gingen ze op pad. Algauw kwamen ze een enorme krokodil tegen in gezelschap van een tijger. Grietje, die hoogtaalgevoelig was, sprak de twee aan: ‘Hebben jullie onze ouders gezien vanmorgen?’ ‘Nee,’ zeiden beide dieren. De krokodil en de tijger keken elkaar veelbetekenend aan. Alsof ze wilden zeggen: weer zo’n gevalletje. ‘Volg ons maar, we gaan jullie helpen,’ zei de tijger tegen de twee kinderen. Hans had zo zijn bedenkingen, maar Grietje vertrouwde de dieren volkomen en wist hem te overtuigen. En zo gebeurde het dat ze na uren lopen ineens in een hevige sneeuwstorm terecht kwamen. De krokodil liep alsmaar langzamer, hij kwam amper meer vooruit. Tijger spoorde hen alle drie aan: ‘Het is echt niet ver meer en bovendien gevaarlijk in deze kou.’ Ineens zien de twee kinderen een grotingang en horen ze allerlei dierengeluiden. ‘Daar ga ik niet in hoor,’ zegt Hans. ‘Mij veel te gevaarlijk.’ Grietje, die de dieren kon verstaan, zei: ‘Ze heten ons welkom.’ Hans liet zich door Grietje meetrekken naar binnen. Daar was het heerlijk warm en een prachtig helder licht. Overal stond snoep en rijpe vruchten. Een lief kijkende lama zei: ‘Neem wat je wilt, er is ook heerlijke nectar. Jullie kunnen alles nemen.’ Het ruikt er naar pasgemaaid gras en lathyrus, die overal bloeiend naast de weides en paden staan. Overal waren er dieren, zelfs giraffen en olifanten, slangen lagen te slapen op een zeekoerug. Hans zocht naar zijn ouders, maar vond ze niet. Toch was hij nu ook blij, net zoals zijn zusje. Tijger bracht hen naar een enorme gorilla en zei: ‘Koningaap we hebben deze twee gevonden, ik geef ze aan u over.’ Hij vertelde hoe ze elkaar ontmoet hadden. Koningaap lachte vriendelijk naar het stel en zei: ‘Ach jullie arme kinderen. Blijf lekker bij ons. Al die nare volwassenen die voor de klimaatverandering gezorgd hebben. Hier kunnen jullie veilig blijven. Er is plaats genoeg. We hebben lekkers voor iedereen en ik zal jullie voorstellen aan meneer de Uil. Van hem krijgen jullie morgen les. Niet de hele dag hoor, nee, alleen ’s morgens en de rest van de dag mogen jullie spelen. Want dat is net zo belangrijk als lessen volgen. En eerlijk is eerlijk. Vanaf nu zijn jullie ouders hier Kroko en Tijger.' En zo leefden ze nog lang en gelukkig.